Karışan

• 28 Mayıs 2013 Salı 02:56:50

Bir yağmur damlası damladı toprağa... Dünyaya yağan ilk yağmur gibi. Gönülden koparcasına meleğin, usulca ayrıldı göğsünden damla. Ve yeryüzüne seyrederken, nereye düşeceğini bilmeden. İşte, bizler gibi insancıklar gibi yağmur damlaları. Yukarıdan damladık dünyaya. Hepimiz ayrı toprağa. Dağılmamak önemli diyorum kendimce. Bir yağmur damlası insan, güneş doğduğunda kuruyan. Ölümü bekleyen, yuvarlak büyük bir mavi tabutta yaşayan. Akılda kalan tek bir soru insanın kafasını kurcalayan. Ah dostlar bilseniz ki ben o toprağa düşen yağmur damlası kadar yalnızım. Yağmur bulutundan ayrı yaşadım toprağa yuva yaptım ve güneş doğunca kurudum. Belki bir çiçeğin üzerinde çiy tanesiydim. Beni katılaştırdılar kırağı oldum. Güneşimi bekledim. Karıncanın üzerine düştüm ölümü oldum. Minik bir serçenin dudaklarında yaşam kaynağı oldum. Ağızda tatlandım gözden aktım. Bir kızın burnunda durakladım. Gözlerine baktım. Göz yaşıyla karıştım. Sevişen bir çiftin belinden süzüldüm. Soğuklarda rutubetli tavandan düştüm kovaya. Oradan da mezarlığıma okyanusa...