GÜLMEYEN VARLIKLAR

• 10 Aralık 2012 Pazartesi 11:39:16

Yenge diyerek koştu çocuk. Sevinçle atıldı. Tanıdık birine rastlamak ne güzeldi bu yabancı yerde.

Onun evinden, onun halini bilen, onun sevdiklerini seven, aynı hayatı yaşayan ve paylaşan birine seslendi.

"Yenge’’…

Kadın duyar duymaz arkasını döndü ve koşar adım, bir şeylerden korkmuş gibi kaçtı. Tamda dönmedi, yarım dönmüştü ki anlayacağını anlamış gibi, gerek görmeden uzaklaştı.

Yüzünde öfke vardı. Çocuk şaşırdı. ’’Acaba beni tanımadı mı ?’’ dedi. ’’Evet evet duymamıştır, zaten benim sesim de çok ince, herkes ondan yakınır ya" dedi. Yengesi patika yoldan yukarı doğru çıkarken, çocuk bütün gücüyle yeniden denedi. ’’Yengee’’

Kadın gayri ihtiyari tekrar baktı. Yakalanmaktan korkar gibi hemen yüzünü çevirdi dimdik yokuşta bir çırpıda kayboldu.

Anlam veremedi çocuk. Oysa onu görünce, sevinçten kalbi pır pır etmiş, içi içine sığmamıştı. Kalbinde kocaman bir boşluk hissetti, öyle ki dünya sığardı içine.
Ama yapacak bir şey yoktu. Annesine yengesini gördüğünü ama sesini duyuramadığını söyledi.
Annesi de zaten şimdi eve gideceklerini önemi olmadığını söyledi. Yola koyuldular. Aynı patika yolu onlarda çıktılar.

Eve vardıklarında kapıyı yengesi açtı. Bütün ciddiyetiyle ’’Hoş geldiniz’’ dedi. Çocuk özlemle boynuna atıldı. Yengesini öptü ve "Yengecim ben seni gördüm ama sen beni duymadın" dedi.
Kadın buz kalıbı gibiydi.
Kendisine özlemle sarılan bu küçük kollara zoraki bir karşılık verdi. Evde olup bitenlerden habersiz, neyin faturası kendisine de kesildi bilemeden, hangi suçundan ötürü bunları yaşadığını anlamadan ona sevgiyi öğretti ve anlam veremediği büyüklerin dünyasından nefret etti.
Küçükken annesine en çok sorduğu soru olarak kaldı bu ’’Anne yengem niçin hiç gülmüyor’’