Kendime Notlar

• 30 Ağustos 2012 Perşembe 22:11:03

Yeryüzünde dejenere edilmeyecek ne var diye baktım.

Çok ve uzun bir zamandır...

Sonra hz pîrin mesnevisinde yer verdiği ’yedi öküz’ meselindeki bir bölümü hatırladım.

Âşık sevdiğine onun için çektiği çileleri bir bir sayarken yerden göğe haklıydı

Sevdiği - iyi ama bunca cefa çektin de hepsi ferî ,, yalnız en gerekli olanını yapmadın
-nedir ey can söyle de onu da yapayım dedi âşık

-ölmek ve yok olmaktır dedi sevdiği

âşık oracıkta ölüverdi.

Aşkın dejenere ediliş biçimiyse; sır olacak yanlarını ifşa etmekten, çekilen çileyi sindirememekten
gelir ki bu insanın yapısına zaten uygundur.

Fakat aranan meziyet sıradışılık olunca, ’sırra’ kadim hükmü ile bağlanmak o aşkın kendine has
muhtevası oranınca mümkündür.

Aşkın, inancın ve yüzlerce kabul edilmiş ahlaki önyargıların kime ve neye hangi nedenlerle
oluşturulmuş olabileceğine bakıldığında, anlaşılacak durumlardan belki de ilki
i n s a n ı n ’yücelmeye yatkın zaaflarını kontrol edemeyerek harcamasıdır’ gibi
bir cümle kurulabilir.

Yüceldikçe düşüşe geçen irade, teslimiyet duygusunu da tanıma olanağı bulacağından
y e n i l m e’ nin aynı anda kazanım olduğunu da farkedebilir.

Burnu kaf dağını geçen şekerlikli yanımız diz çöktüğünde kendisini
nerelerde bulur bilinmez fakat, dileyen ’dilediği yere’ ve mutlak olanına erişir
diyerek keseyim sözümü vesselam...