Web Zaman Damgası

YÜREĞİMDEKİ ŞEHİR

Hani sevmek vardır
Ateşe dokunan buz kütlesi gibi
Yüzüne baktıkça eritir içini.
Birde sevdiğini söyleyemedikçe,
Gözünden dökülen yaşlar gibi düşersin toprağa,
Yağmur çiseler üstüne, yeşermek istersin.
Sen filizlenmeyi bekledikçe çamura bulanır ve daha çok ağlarsın.

Hani sevmek vardır,
Hayaller kurarsın; el ele tutuşmuş bir tren vagonun da sındır
Raylar üzerinde yaptığın yolculuk kadar uzun sevmek istersin.
Yol bitimine kadar ellerini avuçlarında tutarsın,
Omuzundaki başına dayarsın başını;
Sevdiğinin gözleri kapalıdır,
Sen o anın bitmesini istemezcesine,
Kırpmaya cesaret bile edemediğin gözlerinle;
Boş boş bakarsın hareket eden pencereden,
dağlara, ovalara.
O anın muhteşem huzuruna kaptırır sın yüreciğini.

Ay çiçekleriyle süslenmiş tarlalardan geçer yolun,
Güneşin mutluluğu düşer aklına,
İç çeker gözlerini alamazsın pencereden.
Ve sonra sevdiğin başını hareket ettirir omuzlarında,
"Rahatsız mı oldu" diye endişelenirken
O başını omuzlarından alır
Ait olduğu şehre koyar.
Kalp atışların hızlanır
Şehrin gürültüsüyle uyanır gözleri yüreğine.
Artık senin şehrinde sabah olmuştur.
Bir çift güneş aydınlatmıştır sol yanını.

Geceleri yıldızları görmek için başını kaldırıp gökyüzüne bakmak istemezsin,
Onun o gözleri gökyüzündeki her bir yıldıza bedeldir çünkü.
Yüreğindeki şehri aydınlatan da o gözler değil midir?
Elbetteki o gözler senin şehrine umut olmayı hak ediyorlar.
Neden mi diye hala soruyor musunuz?
Siz sevdiğinize benim gözümle hiç baktınız mı?
Tabi ki de bakmadınız,
bakmış olsaydınız, şuan sevdiğinizi bırakmamak için,
Ona sımsıkı sarılıyor olurdunuz...