Web Zaman Damgası

Taş Öfke

bu gece, ateşin közüne sürülen demlik gibi demleniyor öfkem
içimde kan kokulu şiirler kaynıyor fokur fokur
aşka dair ne varsa kırdım kalemini
bütün şarkıları yaktım
içimde sazlar ağlıyor usul usul


yüzümdeki taş öfke…
artık sığmıyor bu kente


bir zaman, parmaklarıma iğneler bata bata
kanlı bir kanaviçe gibi ördüğüm bu aşk
artık ilmek ilmek söküyorum
öfkemi çıkardım kınından
seni unutsun diye…
kalbimi kılıçtan geçiriyorum


hobiler buldum kendime
kurumuş çiçekler dikiyorum
balkonumda saksılara
hiçbir randevuya geç kalmayan ben
göz göre göre
sana geç kalıyorum


azgın sulara kafa tutan, kağıttan bir kayık gibi
seni unutmaya çalışıyorum


unutacağım elbette…
hangi yara var ki, zamanla iyileşmez
hangi acı var ki, zamanla geçmez
eski bir şiirden bir cümle geliyor aklıma
dişlerimi sıkıp mırıldanıyorum, tekrar tekrar
aşk saksıda yetişmez…
aşk saksıda yetişmez…