Web Zaman Damgası

Hitamına Cevabi Not Yazılmış Bir Mektup Üzerine Şiirsel Deneme-1

Yıldızlar kadar uzak
ve ışık yılı bir mesafe
evveliydi
///
mevzu bahis mektup,
daha evvelkiler gibi
alıcısına ulaşmış,
alındığına dair belgeyle
geri dönmüştü.
...
yüzümüzde çizgilerin olmadığı
hayatın emr-i vakileriyle
yüzleşmediğimiz zamanlardı.
İlk gençlikte bir devir
ilk ve /son/ kez yaşanan bir aşk..
bahar sonu ve yaz başına rastlayan
yağmur davetçisi sıcakların
hüküm sürdüğü mevsimdir..
Nagehan çıkan bir rüzgar sonrası inen,
kırkikindi sağanaklı
bir öğle sonrasıydı.
ikircikli ve zorlukla ilerleyen
karşılık bulma ihtimalinin
belli-belirsizlikte seyrettiği
bir hikayedir mektubun konusu.

İmgelere boğulmaksınız ve
kestirmeden söylersek;
aptal aşık cesareti
bu işin akıbetine,
dair huzursuzluktur hissedilen..
Ve şimdi, geri dönülmez zamansal boyutta
mazi olmuş günlerin
yitik izbelerine gizlenmiş,
eski bir hatıraya dair ritüeldi.
Tekrar hatırlanır oluşuysa
muhtemelen yaşlanmaya başlamak
ve gençlikten, yıldız sıçraması
bir ıraksamaya delaletti.
Dokuz çarşambanın gün değil,
ana sığabildiği bir zaman dilimiydi kısaca...
Sonu iyi bitecek şeyler için de
ne mevsim olumsuzdu, ne doğa aslında ...

İğde çiçeklerinin sere serpe açılıp,
tarifsiz hoşlukta koktuğu.
Gelinciğin, yoldaşı mor çiçekle
dem-i devran sürdüğü.
Murat kuşunun hüzünle ötüp,
serçelerin ansızın bastıran
yağmur vurgunu olmamak için
saçak altı bir korunak aradıkları günlerdi,
Aptal aşık saflığıyla gönderilmiş,
olabilirlik ihtimali gittikçe azalan,
kimi zaman da çok ısrarlı fırsatların
arada kaynayıp gittiği bir süreç heyecanıyla,
cevabını beklediği mektubun hitamına,
kısa bir not yazılmış olduğunu gördü.
...
Düzgün bir el yazısıyla karalanmış
bu kısa nota takıldı, gözleri...
Ve yazılanları okumaya koyuldu.
Okudukça, ikna edici bir mebruriyet..
ve kabul edilmiş mecburiyetin
münzevi çaresizliğini duydu.
Geriye, sadece insan tariflerinde
tasnif edilebilecek bir sevgiye
sığınabilme gerçeği kaldığını duyumsadı.
En fazlası aptal bir aşık,
tahayyül mesafesi meşk,
ve tekrarı olmayacak aşkın ilk haliydi...
bunlar dışın da
ne öznel arzular bencili meyl,
ne acımtrak bir zeyl kalmıştır.
Öyle ki, iğdiş edilmiş hisli ayrıksılık.
Geri de, kendine özgü
ve kendinden özge bir aptallığın
muhkim izlerinin seçilebildiği,
umutsuz bir "aşk"tan ibaret kalmıştı.
Çok kısa tutulmuş,
ve bundan sonraki hayatı için
bir o kadar derin etkileri olan
o notla, her şeyin darmadağın olduğu
düşüncesine kapılıverdi, birden !
Sanki, eski bir Türk filminde
film kahramanına
maziyi anımsatma sahnesindeki
sis ve duman efektle
-kurgulanan- rolünü oynar gibiydi...
Etrafında, pembe ve mavi hareli
ve de dumansı film kareli,
dönüşken bir mekansızlık vardı.
yakıcı.. kor bir gençlik ateşi
kül rengi bejinde sönerken,
sevgi gerçeğini, kendi yoluna çizerek
öldürdüğü kesinleşen
menhus bir bahtın karasıyla,
aptal bir aşkın yarası halin
anlamsızlık boyutunda yaşanmışılığı vardı.
yani "gönül adamı" olamayışını
ve de hep bu nedenle
"pyrus" kaybedenliği
ilk kez orada farketti adam.

Ahmet Kutlu Ayyüce
Isparta- 5-6 Ekim 2015


Şiirin hazırlığı ve düzeltmeler esnası...