Web Zaman Damgası

ROKSAN ...

Yan yana yürüyorduk onunla
Bir elini boynuma dolamıştı
Yüzü yüzüme çok yakındı
Öpecek sanmıştım neredeyse beni
Kızıl tomurcuklu yanaklarım da
Çok kısa bir süre nefesi dolaşmıştı...

Yakınlaşmamıştım hiç
Bu denli ben ona
Bu denli yakınlaşmamıştı ki
O körpecik yaşlarımız da kendisi de bana...

Terlemiştim
O kadar çok yaklaşmıştı ki
Hani az daha
Dokunacaktı dudağı dudağıma;
“Bugün yemekte ne var“ dedi usulca,
Güzel dudakları arasından bana
Fark ettim bir an da,
Ferahlatıcı bir hava esiyordu ondan ruhuma !...

Terlemiş olmam neyse ne;
Konuşamıyordum neredeyse
Yetmiyormuş gibi bu kadar işkence
Bir de titreyecektim hani üstüne
Kim bilir neydi bu heyecanın adı ben de ?
“Gelebilir miyim dedi seninle”
İyice karıncalanmıştı sesim,
Sorusuna karşılık olarak çekine çekine
“Bilmem ki” diyebilmiştim gayet tiz bir sesle ...

İkimizde yaşları oın iki
Yaşıyorduk artık okulun son günlerini
O zamanki adıyla yani,
İlk mektep beş’i…

ROKSAN !...
ROKSAN’dı onun adı
Ya soyadı,
Soyadı mı ?....
Unutmuştum doğrusu ben soy adını
Aradan yıllar, yıllar gelip geçmişti
Anımsadığım tek şeydi,
Bir içim suydu o güzelliği !...

Dalgalı saçlı ve sarışındı
Kız irisiydi ROKSAN’ın o hoş tipi
Zengin kızlarından biriydi okulun,
Ama asıl onun gönlü zengindi
Fakir semtin zengin talebesiydi…

Ne işi var diye düşünüp dururdum ben onu
Orası fakir çocukların yemek yurduydu
Ama o hep alçak ruhluydu
Canla başla peşime takılıyordu
Belki de beni ben olduğum için geliyordu...

İnanamamıştım zaten
O zamanlar o’na ben
Nereden bilebilirdim ki hem,
O’nun gönlünün böyle alçaklarda uçabileceğini
Ancak büyüyünce çözebilmiştim gerçek samimiyetliliğini
Yıllar yılları kovalamıştı o günden bugüne değin elbette ki
Sisli yıllar karartıyordu bugünkü duygu netliğimi...

Hatırladıkça onun o ihtişamlı varlığını içimden
Yıllar sonra bile hala onu titrerim ben !
Gerçek bir sevgi güverciniymiş meğer
Yüreğime konup körpe yaşımdayken
Uçup gitmişti o çok uzaklara ilk mektebi bitirirken,
Kayıp gitmişti kuyruklu bir yıldız gibi zamanın içinden
Kaybolup gitmişti körpe çocukluğumun terli ellerinden…

Kim bilir,
O nerelerdedir şimdi
Hangi erkeğin aşk duygusuna yenildi
Örneğin şu an ne yapar ki ?...

Yüreğinde esen acaba nasıl bir iklimdir
Dahası mutlu mudur, değil midir
Ya da nasıl bir kişilikle evlidir
Yoksa, yoksa dul mudur ?
Bugüne kadar kaç çocuğu olmuş olabilir ?
İnanıyorum ki analık onu daha da güzelleştirebilmiştir...

Anlayamamıştır kimse bugüne kadar
Onu ancak benim yüreğim çok iyi anlar
Kocasın da mutlaka şanslı bir kişilik meziyeti var
Acaba kendine layık biri midir ?
Zaten Roksan'ı tanımış olmasıyla bile o bu şansı yoksa da yakalar...

Tahmin ederim ki,
Ona benden başka herkes vefasız gelebilir
Çocuklarının huyu da kendisi gibi midir ?
Sorular, sorular ben de bu hiç bitmeye bilir
Dilerim o mutlu bir yaşamın tam göbeğindedir…

ROKSAN !...
Bazen ve uzunca bir zaman
ROKSAN yazardım hep kendi kendime
Boş gördüğüm her sayfanın kıyısına köşesine
Defalarca !…Defalarca,
Bıkıp usanmadan hep üst üste ...

Ve O’nun
İsmin de ki harflerle oynaşırdım titreyen ellerimle
Ve tüm harflerini okşardım isminde ki edepsizce !
Gizem yüklü nü bir merasim geçerdi yüreğimin içinden,
Bakamazdım aynalara,
Bakamazdım ben !
Utanırdım böylesi bir benlikten
Utanırdım o yüzden
Utanırdım, Roksan’ı o şekil aklımdan geçirirken !!!...

ROKSAN !...
Anılar ormanında
Sevgi giysili iki körpecik yaşam
Henüz filiz halindeyken bensiz rüzgarların malı olan
Ve zamanın çelik avuçlarını dahi acıtan,
Anılar !...Anılar !...Yiten anılar !...
ROKSAN VARDI BEN DE BİR ZAMANLAR !!!..



İ.HAKKI GÜRCANOK
...ADANA...
( Atatürk Parkı )