Web Zaman Damgası

DOKSANÜÇ SOKAK

Soluyan bir insan gibiydi ;
Ölüm döşeğinde kimsesiz ,
Zor yakalardı her sabahı
Ve her akşamı,
Doksanüç sokağın en cefakarı,
Evimiz !...

Benzemezdi diğerlerine,
Tek katlı bir sığınak gibiydi
Bizim hane...
Mor salkımlı sarmaşık ağı,
Duvarlarını süslerdi
Pençe pençe
Sanırdın evimizin sancağı !
Dolardı arka sokağı gözetleyen penceresinden.
Çürüyen ciğerlerine,
Güney’in o sarı sıcağı !...

Daracık bir çıkmazda karşı karşıya
Yazgılarıyla paslaşırdı evler
Çaresizce
Buram buram tüterdi anılar oralarda.
Küflü solumaları hala hatırımda,
Türlü çiçekler ekilirdi bahçemize,
Tohum tohum gezinirdi dönerek,
Anamın alın teri o ak yüzünde...

Doksanüç sokağın kuralları vardı ;
Sokağı baştan sona arşınlardı
Sulanmazdı yaşamları çocuklların orada,
Onlar hiç büyümeyecek bir ağaç gibi yaşarlardı...

Doksanüç sokakta sahipsizdi uçurtmalar,
Gökyüzü öfkeli olurdu alabildiğine,
Su,gazete ve simit satarlardı çocuklar.
Ziyan olurdu uçurtma mevsimleri yine.
Tek mevsimle yetinirdi onlar
Tek mevsimle...
Güneş hiç doğmazdı çocukların üzerlerine !...

Bir başka türlü gezerdi bazen de,
Doksanüç sokağın melankolik rüzgarları.
Dökülürdü hüzünlü bir şarkı kırık camlardan,
Doksan üç sokağın yorgun taşları üzerine
"Dede Efendi " İkramıyla bir pilli radyodan !...

Zordu doksan üç sokak da yaşamak,çok zordu ;
Aşksız ve ölümcül yaşamak en zordu
Aydınlanmazdı körpe karanlıklar bu sokakta,
Zaten o sokağa hiç güneş doğmuyordu !!!...




İ.HAKKI GÜRCANOK
-- A D A N A --