Web Zaman Damgası

Yitilen Soma

"Bir avuç kömür için bir ömür verenlere"


Ne kadar masum olabilirdi ki ölüm, bir baba ölünce...


Bir sabah erzağı taşmıştı yüreklerinde çocukların
Ve babasız koyulmuşlardı yola
Yol uzun ve karanlıktı, gün kısa ve soğuk gibi
Ardı arkası kesilmeyen bu bir Şubattı, Mayıs maskesinde.


Belli ki yokluk denecekti adına, belli ki çaresizlik denecekti
Hatrı olmazmıydı peki çaresizliğin, yoksulluk yokluktan mı ibaretti
Bilindik bir şey di bu aslında
Çünkü yine kazılan aynı toprak, dikilen aynı kefen
Ağlayan aynı çocuk, dökülen aynı baba
Söylenen aynı yalan...


Duyuldukça sessizleşen çığlık, anlatıldıkça eksilen ömür gibi
Bir günün ardına bırakıldı her şey, üstüne uzun bir gölge serpilerek...


Kuytulaşmış yürek anlarmıydı anlatılanı,
Bir fukara ölümüydü bizimkisi diye fısıldarken bir şair,
Bir annenin feryadına karışınca yitilen bir ömür
Paslanmış bir hatırdır, bir işçinin bir kuru ekmeği
Kırışmış alın, hırpalanan beden ve çatlamış bir umut kalmışken geriye...


Ama umudu bitmezdi ki çocukların
Dinledikleri masallardan öğrenmişlerdi
Kurulan uzun cümlelerin ardından duymuşlardı
Ağlayan annenin gözlerinden anlamışlardı belkide,
Umudu bitmemeliydi çocukların
Yeşermeliydi yeniden tap taze bir fidan gibi
Ama ne mümkün ÇINAR'lar bir bir dökülmüşken toprağa


Bir sabah erzağı taşmıştı yüreklerinde çocukların
Ve babasız koyulmuşlardı yola...



Yiğithan Güney