Web Zaman Damgası

HÜZNÜMÜ GECE ÖRTÜYOR....

Ve,uçurumları
Yıkıntılarımla dolu bir engebeler diyarıdır hayat.....



Şimdi,
Nedenini bilmediğim
Kederler akıyor damarlarımdan,
Dünyam,
Aydınlık sabahlarını yitiriyor yavaş,yavaş
İçimi karartan bulutların,
Ayrılığa seferi var göğün maviliğin de,
İncecik bir çisenti yokluyor
Boşluğunu yüreğimin.....


Her şeyi iyi yanından görmeyi,
Kim öğretti bize?
Üstelik, iliklerime dek
Kederin, işleyip yaraladığı bu yürekle
Bir ömür düşünün ki, hiç yazı olmamış,
Yazı yaşamamış ben gibi,
İşte,böyle bir ömrün hüznü, hüznümdür.


Bitişi , göze almakmış başlamak
Düz bir çizgi de tutmaksa yaşamı,
Tükenmekmiş hepten.
Aykırı uçlar arasın da
Gezdirip geçirmedikçe onca yılı,
Alışkanlıklarımın sınırlarını aşmadıkça,
Yaşamak, nasıl yenilik olur
Tükenmek değil de...?


Yüreğimin boşluğundan
Ömrümün ıssız toprağına,
Şimdi yağmurlar yağıyor,
Ve sonsuz düzlükte
Silik bir nokta gibi eriyip gidiyorum.
Kaç bahar eskitti bu ömür
Sürüklenen umutlara,kederi yüklediler
Açılmadı kapılar mutluluğa,
Ucu yanık yüreğimin kokusu
Arşa vardı sessizce


Yalnızlıklar katından ünlesem,
Kim duyar sesimi..?
Alışkanlıklarımın,
Küflü kabuklarına sığındım şimdi...
Dönmek, yenilmek sayılıyorsa
Yarım kalmaksa eğer,
Üstlendiğim,
Üstleneceğim sorumluluklarım var,
Dönerim ben yinede...
Cılızlığımın görkemli korunakların da,
Yalnızlığımın kalelerine sığınırım yine de,
Sırtımdaki kamburlarla büyürken,
Geniş ufuklarım olmadı ki hiç benim,
Küçücük avuçlarım kadardı
Hayatımda ki sınırlar,


Şimdi,
Koskoca bir labirentin içinde ki çabalayan,
Gittikçe yolunu şaşıran bir kobayım...
Umutsuzca,yenilgiyi öğrendim yıllarca,
Artık,yaşama sevinci adına
Bir tutanağım kalmadı ve,
Günlerdir,
Gözbebeklerimden çiviliyim,
Ötesi ,uçurum olan bir boşlukta...



Koşullarım, yeni bir ben oluştururken
Ben acılarımı buldum.
Üstüm başım yalnızlık,
Gece ayazına bulaşmış dilim,
Düşlerimi öldürme de
Kızıl bir yangının eteklerin de,
Tütsülerini,ciğerlerime doldurmakmış meğer hayat,
Ne yazık ki, anladım...




peri feride ÖZBİLGE

24 - 03 - 2014