Web Zaman Damgası

SATRANÇ TAKIMI

Dün sabah doğup büyüdüğüm sokağın
Arnavut kaldırımlarında dolaştım.
Koşup oynadığımız o sokak ne kadar da değişmiş?
Tanıdık hiç kimse yok etrafta.
Sokağın sonuna doğru ağır ağır yürüyorum.
Çocukken horozlu şeker aldığımız,
Bakkalın önünde çocukluk arkadaşıma rastladım.
Ne kadar da özlemişim.
O da beni özlemiş, sarılıp kucaklaştık…

Eskilerden sohbet etmeye başladık.
Bakkal amcayı soracak oldum.
Üzüntülü bir şekilde başını önüne eğdi,
“Geçen yaz Hakkın rahmetine kavuştu” dedi.

Av köpekleriyle dolaşan Turgut Amca’yı sordum.
“Onu da kaybettik” dedi.
Kaptan amcayı sordum.
“Oda çoktan rahmetli oldu” dedi.
Canım sıkılmıştı!
”Desene eskilerden kimse kalmamış!”
Evet der gibi başını salladı.
Gözlerim az ileride oynayan çocuklara takıldı.
Hepsinin elinde birer cep telefonu, sürekli meşguller.

Bu arada Kenan konuşuyor, ben dinliyorum.
Bir ara kısık bir sesle,
“Senin ki Almanya’dan döndü” dedi.
Şaşırdım! Bir şeyler söylemek istedim
Fakat sözcükler boğazıma düğümlenmişti.
Benim cevabımı beklemeden peşine,
“İki çocuğuyla baba ocağına sığınmış” dedi.
Böyle bir haber alacağımı hiç beklemiyordum.
Üzüldüm mü, yoksa sevindim mi, bilemiyorum!
İşimi bahane ederek Kenan’ın yanından uzaklaştım.
Yol uzadıkça uzadı…

Elif Almanya’ya gidince zor günler yaşamıştım.
Evlerinin önünden geçmek için acele ediyordum.
Eskiden Elif'le sık sık okulun bahçesinde buluşur, sohbet ederdik.
Ayrıldığımız o son gün, yine Elif’le okulun bahçesinde buluşmuştuk.
Elif “seni seviyorum ne olur anla beni ” diyerek
Elime mıknatıslı bir satranç takımı tutuşturarak oradan uzaklaşmıştı.
Uzun süre kendime gelememiş, saatlerce arkasından baka kalmıştım.

Aradan yıllar geçti.
Ben İstanbul Üniversitesi Maliye Bölümünü kazandım.
Bu benim için büyük bir teselli olmuştu.
Derslerime dört elle sarıldım.
Okulu bitirdikten sonra girdiğim sınavı kazanınca,
Hesap uzmanı olarak Ankara’ ya tayin edildim.

Dikmen de bir apartman dairesi kiraladım
Ankara da yaşamaya başladım.
Soğuk Ankara gecelerinde gurbet ve yalnızlık içime çok dokunuyordu.
İzinlerimi genellikle Samsun da ailemin yanında geçiriyordum.
İşte Samsun’a son gelişim yine böyle bir izin günü olmuştu.

Yolda yürüyor, bir taraftan da Elif’i düşünüyordum.
Elif, sırılsıklam âşık olduğum ince belli, narin yapılı kız.
Mahallenin en güzel kızı…
Güzel olduğu için herkesin dikkatini çekerdi.
Hele çiçek desenli randası ona çok yakışır,
Saçlarını salar, zülüfleri rüzgârda savrulurdu.
Ben Elif’i hiç unutamadım… Ya Elif!
Elif ailesinin baskısıyla Almanya’da ki akrabası ile evlendirilmişti.
Evlerine iyice yaklaşmıştım.
Üç kadın bahçede oturmuş, sohbet ediyordu.
Kalbim yerinden çıkacakmış gibiydi.
Kadınların arasında oturan Elif’i tanımıştım.
Tanımamış gibi yaparak yanlarından ağır ağır ilerledim…

Peşimden bir siluetin ayaklandığını hissettim.
Biraz ilerlemiştim ki birisi omzuma dokundu.
Ayaklarım yerden kesilecekti sanki.
Elif tam karşımda duruyordu.
Yine aynı güzellikte fakat biraz süzülmüştü.
Gözlerimin içine derin derin bakarak,
“Ben döndüm!” dedi.
Kahverengi gözlerinde erimiştim sanki.
Çok şey söylemek istiyordum.
Gururum kendisiyle konuşmama engel oluyordu.

Elimi ceketimin sol iç cebine attım.
Cebimden giderken hediye ettiği,
Mıknatıslı satranç takımını çıkardım.
“Ben bunu yirmi yıl kalbimin üstünde taşıdım.
Al bunu altık bundan sonra sen taşı.” Diyerek oradan uzaklaştım.
Arkamdaki gölgenin uzun bir süre ayakta çakılı kaldığını hissettim.
...
Sevgi neymiş?
Tatmadığın güzel duyguları yaşamakmış…
Aşk neymiş?
Sevdiğine kavuşamamakmış…



Samsun 02 Aralık 2013
Doğan KAN