Web Zaman Damgası

.....VEDA TRENİ .....

Yeni bir gün ters tarafından uyanıyordu
Bir tren…Bir istasyon…Ve sonsuzluğa aday bir yolcu
Gittikçe ölümlerin iştahını kabartıyordu
Çünkü bendim, Ah !...Bendim doğrusu,
İstasyonda ki o bahtsız aşk mağduru !...

Titreyen benliğimle peron da bekliyordum
Geçmişten geleceğe maziyi uğurluyordum
Canımın feri mum gibi yanıp duruyordu
Eriyip iyice küçüldüğümü bile hiç fark edemiyordum…

Gitmek üzereydi çok uzak bir diyara
Demir pençeli, kömür giysili bir tren
Kurtulamayacaktım yine kabuslardan ben
Ruhum istasyonda böyle rehin kalırken
Alevlerim uğurlayacaktı onu uzaklara
Kan hıçkıran yüreğimin altın kafesinden,
O kaçıp giderken !...

Karalar giyiniyordu gördüğüm her şey durmadan
Düş bile göremiyordum dünyamın karartısından
En büyük parçamdı o benim bir zaman
Hani az sonra etimden lime lime kopacak olan.
Bir yanım kara da kül olmaktaydı,
Başka bir yanım hava da duman !…

Zaman mezarlığında bekleye bekleye
Pas tutacaktır yorgun canım o gidince
Unutulmak bu tür ayrılıkların işiydi bence
Bulamayacaktım bu ayrılığın sonun da ben beni bile
Olmak üzereydi hikayemiz “Bir varmış, bir yokmuş” şekliyle !…


Ramak kalmıştı,
Gidişinden sonra başlayacaktı ben de ki asıl dert
"Ayrılığın ateşten bir ok" dedikleri buymuş demek
Ne yaman bir duyguymuş meğer seviyorken yok farz edilmek,
Ayrılık sanki acılarla beslenmekte olan bir cinnet !
Yağlı bir sicim gibi sarıyordu insanın boğazını
Böylesi adressiz ve vedasız bir hicret !...

Gitmiş olunca gitse ne ala;
Yokluğunun saldırısıyla,
Tekmil duygularım tutuşacak !
Her geceyarıları olgunlaşır olgunlaşmaz daima
Göz dikecek düşlerin uykularıma
İçime de yeni infilaklar peydah olacak
Yürek viraneliğim dört bir tarafa savrulacak !...

Çıkaramıyordum kim gidiyor, burada kim kalıyordu
Tren mi katıydı, sen mi katıydın ondan doğrusu
Beklemekten başka bir çarem de yoktu
Ayrılıkların eskitemediği bu sevimsiz istasyon,
Senden artan beni sanırsın ki imhaya hazırlıyordu !...

Melül mahzun tütüyordum kanamalı taş peron da
Sadece ben kalmıştım ayrılık vaktinin loş ışıklarında
Koca istasyon doğmak yakın yepyeni bir ıssız geceye
“Merhaba” demeye hazırlanıyordu adeta.
Defnedecekti o beni son bir hoşçakal’ıyla,
Gün be gün derinleşecek olan yalnızlığımın mezarlığına !…

Değil miydi ki o, demir bedenli bir tren;
Başka ne beklenirdi öyle demir bir demirsi cüsseden,
His yok, sevgi yok, yolu var, yordamı yoktu zaten.
Bir o vardı, demir olduğu için beni kendine dert etmeyen,
Bir de trenin hissiz midesinde, sessiz sedasız o giden !…

Kala kalmıştım umarsız ölümlerin mahşerin de ben öyle
Hoyrat bir denizin azı dişleri arasında hep öğütüle öğütüle !
Didiniyordum umut kırıntılarımı ben hala hayatıma doğru yüzdürmeye
Canıma durmadan ölüm emirleri savuran karamsar gelgitlerimle,
Sürüklenmekteydim şu an bir depremden bir depreme !!!...

Gelmek üzereydi uğursuz gece yarısı expresi
Kurtuluyorsun diye acılardan yatıştırıyordu güya kaderim beni
Ancak öyle kandıra biliyordu kader bu talihsiz yüreğimi,
Sağ olasıca o hayırsız Şeytan’ın da bana fısıldadığı gibi,
Atıverecektim hissiz trenin altına birden kendimi.
Öğrenecektin sonun da belki sen de bir tesadüf eseri,
Okuyunca üçüncü sayfalık o malum haberi !...

Birazdan ruhumu sürüklemeye başlayacak sana
Gamsız istasyondan kalkarken bu veda treni
Tükene tükene yol alacağım soğuk raylar da,
Kötürüm olacak tüm keşke’lerin sen duyunca
Tıkanacak söylenmeyen sözlerim kesin boğazına !..
Pazara kadar değildi anlaşmamız istersen onu bir hatırla ?
Hani mezara kadardı diyeceğim şimdi sana bunu ben ama,
Tabi ki yüreğin yerin de duruyorsa senin hala ?…

Her hangi biri gibi dönersin artık
Düş olduğum dünyanın o topraktan kıyıcığına.
Razıyım hala sevenim olmasan da,
Issız sayacağım mezarımı sen yoksan ortalıkta
Yeter ki el açıp dua eden sen ol
Bari oradayken bana !...


İ.Hakkı Gürcanok