Web Zaman Damgası

Yaşam ışığı

Yanarsın
bir mum gibi
ölümün başalangıcı
bir sonbaharda
Çaresiz ve kuru bir yaprak gibisin
ha döküldün
ha döküleceksin
Ömrün rüzgarın elinde
ve de incecik bir ipin ucunda
Sallanırsın kendinden habersiz
bir o yana bir bu yana

Bazen bunalırsın
boğulursun yaktığın havada
Bazende kör olursun
çıkardığın dumanda
ve kopmak istersin ipinden
kurtulmak için
bırakmaktır tek umudun
kendini havaya

Yandıkça erirsin
Eridikçe de
ararsın teselliyi geçmişte
güçlü ve parlak
yandığın yıllarda
Ama iş işten geçmiştir artık
Anlarsın acı bir tebessüm dudakta
Ve uzun bir ahhh çekersin
Yandığın o parafin bataklığında
Avutmaya başlarsın kendini
hani hayatlar birleştirdiğin
ve geçmişte kalan varya
işte o romantik masalarda

Sallanırsın
sallandıkça geçer zaman
ve geçtikçe uyutur ayakta
Uyanırsın sonra
iki ayağın bir papuçta
Ha gittin
ha gideceksin
bilemezsin...
belki şimdi
belkide sonra

Yanarsın bir mum gibi
gecenin içinden esen
rüzgarın ılıklığında
Bindiği dalı kesen biri gibisin
ve yakarsın ipini
sanki hata kendi aptallığında
Köpek gibisin
titrersin
rüzgardan, karanlıktan ve yanlızlıktan
Bastırır bir yandan
sönme korkusu hiç durmadan

Geçer zaman
ve sen
yanarsın büyük bir hızla
Tüketirsin havayı
fuhuş miktarında
Görürsün önünü
kendi aydınlığında
Gördükce önünü hızlanırsın
kalan kısa zaman zarfında
Bulursun kendini
büyük bir dev aynasında
Saçılır alevler ulu orta
ve sen kalırsın çırılçıplak
meydanda
Sarhoş olursun
Özgüveninin aşırı dozunda
Ve an gelir
farkettirir rüzgar
ölümün soğukluğunu o çıplak baldırında
Soğukluğu hissettikce
yalpalarsin
Bir sağa bir de sola
Ha söndün,
ha söneceksin
umut bağladığın o aydınlığınla.

Yanarsın bir mum gibi
gecenin sessizliğinde
ve kül olmak korkusuyla.
Birakmak istersin herşeyi
geçmişte, orda ve burda
cünkü ünutmak istersin
istersin zorda olsa
Kaptırırsın kendini rüzgara
Getirir rüzgar zehir tozları
Çekersin içine
yakarsın son kez yüreginde
Tüter etrafında ölüm kokusu
Ve çevren yanlızlık kokar
hüzün kokar
acı kokar
Kafeste kapalı bir kuş gibisin
Kokladıkça acıyı
uçmak istersin
Kopmak istersin ipinden
rüzgardan ve onun güçlü kollarından
Kafa tutarsın eriyen esir hayata
Kendini zorlarsın
bir sağa bir de sola
Ha koptun, ha kopacaksın
Sende çok iyi biliyorsunki
biraz daha güçlü esecek olan
bir rüzgarla


Serdar Artuk