Yaşam ışığı
Yanarsın
bir mum gibi ölümün başalangıcı bir sonbaharda Çaresiz ve kuru bir yaprak gibisin ha döküldün ha döküleceksin Ömrün rüzgarın elinde ve de incecik bir ipin ucunda Sallanırsın kendinden habersiz bir o yana bir bu yana Bazen bunalırsın boğulursun yaktığın havada Bazende kör olursun çıkardığın dumanda ve kopmak istersin ipinden kurtulmak için bırakmaktır tek umudun kendini havaya Yandıkça erirsin Eridikçe de ararsın teselliyi geçmişte güçlü ve parlak yandığın yıllarda Ama iş işten geçmiştir artık Anlarsın acı bir tebessüm dudakta Ve uzun bir ahhh çekersin Yandığın o parafin bataklığında Avutmaya başlarsın kendini hani hayatlar birleştirdiğin ve geçmişte kalan varya işte o romantik masalarda Sallanırsın sallandıkça geçer zaman ve geçtikçe uyutur ayakta Uyanırsın sonra iki ayağın bir papuçta Ha gittin ha gideceksin bilemezsin... belki şimdi belkide sonra Yanarsın bir mum gibi gecenin içinden esen rüzgarın ılıklığında Bindiği dalı kesen biri gibisin ve yakarsın ipini sanki hata kendi aptallığında Köpek gibisin titrersin rüzgardan, karanlıktan ve yanlızlıktan Bastırır bir yandan sönme korkusu hiç durmadan Geçer zaman ve sen yanarsın büyük bir hızla Tüketirsin havayı fuhuş miktarında Görürsün önünü kendi aydınlığında Gördükce önünü hızlanırsın kalan kısa zaman zarfında Bulursun kendini büyük bir dev aynasında Saçılır alevler ulu orta ve sen kalırsın çırılçıplak meydanda Sarhoş olursun Özgüveninin aşırı dozunda Ve an gelir farkettirir rüzgar ölümün soğukluğunu o çıplak baldırında Soğukluğu hissettikce yalpalarsin Bir sağa bir de sola Ha söndün, ha söneceksin umut bağladığın o aydınlığınla. Yanarsın bir mum gibi gecenin sessizliğinde ve kül olmak korkusuyla. Birakmak istersin herşeyi geçmişte, orda ve burda cünkü ünutmak istersin istersin zorda olsa Kaptırırsın kendini rüzgara Getirir rüzgar zehir tozları Çekersin içine yakarsın son kez yüreginde Tüter etrafında ölüm kokusu Ve çevren yanlızlık kokar hüzün kokar acı kokar Kafeste kapalı bir kuş gibisin Kokladıkça acıyı uçmak istersin Kopmak istersin ipinden rüzgardan ve onun güçlü kollarından Kafa tutarsın eriyen esir hayata Kendini zorlarsın bir sağa bir de sola Ha koptun, ha kopacaksın Sende çok iyi biliyorsunki biraz daha güçlü esecek olan bir rüzgarla |