Web Zaman Damgası

DÜNYA KİMSEYE KALMAZ

[ italik ]
Fransa Kralı,H.Harun Reşide,
Bir gül fidanı etmişlerdi hediye,
Bahçivana verdi,bahçeye dik diye,
Yetişince hemen getir gülü bize.




Diker bahçıvan o gün gülü bahçeye,
Güzelce yetişir gül,sulu bir yerde,
Açar bir gül,bir gün sabah-ı seherde,
Bahçıvan koşarak varır müjdeye.




Gülü tam koparmak için uzatır elini,
Birden duyar,yanık bülbülün sesini,
Seyre dalar,bülbülün türlü zikrini,
Nasıl olsa uçar diye,erteler işini.



Bülbül öter,öter uzaklaşır birden,
Darmadağın eder,o gülü giderken,
Bahçıvan çok üzülür,ağlayuben hemen,
Ne diyeceğim Halifeye şimdi ben.




Anlatır hali,Halife huzurunda,
Halife-Tamam unut,artık üzülme,
Bu dünya eskiler derdi,etme bulma,
Dünya o bülbüle de kalmaz ağlama.




Geçti aradan hayli zaman orada,
Bahçede bülbülü gördü,yılan, yutmakta,
Efendim keramet gösterdiniz sahiden,
Kalmadı bülbüle dünya hakikaten.




Padişah aynı sözü tekrarladı yine,
Bu fani dünya kalmaz,gör yılana da,
Bir gün yılan saldırdı,sularken bahçeyi,
Can korkusuyla fırlattı ona küreği.




Meseleyi duyurdu,gelip Padişaha,
Her zamanki hal,kalmayacak sana da,
Aradan geçti zaman,yenildi hırsına,
Padişah kızdı,karar verdi idamına.




Cellatlara verdi,kesin kellesini,
Giderken sordular,son bir isteğini,
Var bir isteğim,söylerim Padişaha,
Bahçıvanı çıkardılar hemen huzura.




Malumunuz Padişahım bu mesele,
Dünya kaldı mı,yılana,güle,bülbüle,
Korkarım kalmayacak benle size,
Ufacık bir suçtan gönderme ölüme.




Hatırlatma çok tesir etti,Halifeye,
Dedi bunu öldürtsem ne geçer elime,
Gönderdi affedip bahçıvanı evine,
Huzurla bir zaman daha yaşadı eşiyle.

12.09.2012-Kırıkkale
HİDAYET DOĞAN

DÜNYA KİMSEYE KALMAZ...
Yollar Fransız Kral,gül fidanı H.Reşide,
Verdi bahçevana dik,güzelce bahçemize,
İlk çıkan gülü getir,sabahın seherinde,
Kokular saçsın güller,mutlu güzel bahçemde.



Dikti bahçevan gülü,sulu yerde bahçeye,
Açar ilk güller bir gün,sabahın seherinde,
Bahçevan muştu ister,koşar hemen müjdeye,
Bülbül konmuş güle,erterler bir süre.



Yanık bülbül ötüp de,yakar onun içini,
Seyre dalar bahçevan,bülbülün gür sesini,
Bülbül uçup da birden,uzaklaşır oradan,
Güle acımak bilmez,gül olur darmadağan.



Üzülür bahçevan çok,ne derim Padişaha,
Ağlar orda üzülüp,başlar hemen feryada,
Durumu anlatırlar,huzurda Halifeye,
Halife teskin eder,yeter artık dert etme.



Derdi bizim eskiler,etme bulma dünyası,
Bu dünya aldatır bak,kimselere kalmadı,
Dünya kalmayacaktır,yanık öten bülbüle,
Bu dünya eski handır,bekler burda bir süre.



Geçti aradan zaman,bahçevan gördü onu,
Bülbül feryad etmekte,yılan tutmuş yiyordu,
Keramet gösterdiniz,dediler Halifeye,
Dünya hakikatmış,bak kalmadı bülbüle.



Padişah tekrarladı,kalmayacak onada,
Dünya fanidir elbet,kalmaz kara yılana,
Bahçede yılan soktu,fırlattılar küreği,
İkiye ayrıldı yılan,korumuştu kendini.



Duyurdu meseleyi,gelip de Halifeye,
Bu dünya fani gör bak,kalmayacak size de,
Aradan geçti zaman,yenilmişti hırsına,
Halife çok kızdılar,verdi karar idama.



Verdi cellatlarına,kesin hemen kafayı,
Gidiyorken sordular,son defa muradını,
Bir isteğim var ama,söylerim Padişaha,
Bahçevanı çıkardılar,Halife huzuruna.



Malumdur Padişahım,çok mühim bir mesele,
Dünya kalmadı baksak,güle,yılan bülbüle,
Korkarım kalmayacak,ne size ne bizlere
Ufacık bir suçumdan,yollamayın ölüme.



Uyarı tesir etti,uyandılar Halife,
Dedi bunu öldürtsem,ne geçecek elime,
Affedip de gönderdi,bahçevanı evine,
Huzurla yaşadılar,sarayında eşiyle.


12.09.2012//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN