Web Zaman Damgası

KALDIRIM KOKULU KARANFİL

(I)

Ben sabahsız gecelerin
Kimsesiz neferiydim silahsız
Bilmezdim yol yordam
Kaldırımlar emzirirdi beni
Günde üç öğün,
Sabah, öğle,akşam...
+++++
Etrafımdan insanlar geçerdi
Bin bir çeşit insanlar
Üstüme basarlardı sanki
Sağımdan solumdan geçerlerken
Umudum hiç olmazdı zaten
Daha sabahtan başlardım ben
Umutsuz yaşamaya erkenden…
+++++
Görülmezdi benim yarınlar
Ne en uzaktan
Ve ne de yakından
Fark edilmezdim kör karanlıklar da
Yoğururdu beni kaldırımlar kıyasıya,
Sanki ölüm kıvamında!...
+++++
Erirdim ezildikçe
Dört yanım da fırtınalar
Bağırırlardı varlığıma hiddetle !
Aniden başlarlardı yüreğimi kuşatmaya
Bazı kış mevsimlerinde
Solgun bir gül olurdum ben yine
Canımın kırılgan bahçesinde!...
+++++
Bilmezdim ölümün önceleri
Bu denli arzuyla,
Gün gelip beklenebileceğini
İnsanların bazen de
İkramları olurdu bana
Pusu kurardım bu yüzden,
Gün boyu kuytu köşe başların da
İzmarit’in en alasına !...
+++++
Her gün bir şeyler ölürdü içim de
Eksilirdim ben,
Eksilirdim git gide
Farkında olmayarak
Gözyaşlarım dökülürdü önüme
Damlardı bazıları krem yerine
Şefkatsizlikten çatlayan ellerime !...
+++++
Şöyle dursun birini sevmek
Ya da biri tarafından sevilmemek
Koymazdı bana hiç zemheri kara kış da
Yokluğu,yoksulluğu nasıl olsa,
Çözüyordum alışkanlıkla
Ama yaşarken fark edilmemek var ya,
Dondururdu beni cehennemi sıcaklar da!....


======================================
======================================


...:::( İKİNCİ BÖLÜM ):::...


Kaldırımlar,
Şefkatli bir anne gibi sarılırlar
Sokak insanlarının bedenlerine çoğu zamanlar
Sıcak bir örtü halinde sanki duvar olurlar
Onların o soğuk hayatlarına ayrıca da,
Gecelerin derinliklerine doğru yürüyen karanlıklar…
+++++
Taştan yürekleriyle kaldırımlar
Sevgiye hasret insanların sevgisizliklerine kucak açarlar
Ve üstelik öylece de kalmazlar,
Karanlık zamanlarındaken hor bakışlı gözlerden
Onları saklamış olurlar…
+++++
Sevgi kazası geçiren sokak insanlarının
Yok olup gitmelerinin önüne set çeker karanlıklar
Bazen de dert ortaklığı yaparlar
Onlara vefalı ve beyaz yürekli sırdaş kaldırımlar
Kaldırımlar vede karanlıklar,
Her iki şey de seve seve hayatlarına yoldaş olurlar
O yüzden de daima kaldırımlara sığınırlar
Yarları kısır kalan hep o çeşit insanlar...
+++++
En zemheri günlerin de ayazların
Hemen sevgisine koşar sokak insanları kaldırımların
Kaldırım gecelerine
Sokak insanı olarak son bir çare olarak bakarsın
Kaldırımlara kendi yokluğunu giydirip kimsesizliğini saklarsın
Ve o hor gözlerin seni hiç bir surette göremeyeceği
O gece orada derin mi, derin karanlıklara dalarsın...
+++++
Sen sevgiye acıkınca öylesi köhne adresler de
Kaldırımların taş tenlerine sarılmaya başlarsın
Tenleri taştan diye kaldırımları kimseler dışlamasın
Varsın kaldırımlar şansızlık yüzünden düşeni
Hayatı tanımazların nazarın da itibarsızlaştırsın…
+++++
Öyle zamanlar gelir ki taş denilen kaldırımlar adına
Bir insanın başka bir insana karşı,
Hakir davranışlarının boyutuna göre zarardasın
İnsandan insana dayanışmasızlık fukaralığını düşünürsek
İnsanın insana karşı
İnsan olamaması durumundan çok yaralı sayılırsın
Oysa insana kıyasla kaldırımların dostluğundan
Sen daha az yara alırsın...
+++++
Taş olur onların yapısı ama bırak taş olsun varsın ?
Yürekleri sana karşı hep yumuşacık ya,
Canını alacaksa hor gözler değil, bari taş alsın
İnsandan insana fayda ise bırak ahirete kalsın ?
Kimsesizsin, üstelik de evsiz barksızsın
Kaldırımlar sana kimi insanlar gibi üstten bakmıyorsa,
Anla ki kaldırımlar senin insandan daha vefalı arkadaşın...
+++++
Fil dişi dünyalarda yaşayan insanlar artık seni doğru anlasın
Taş tenli kaldırımlar da yaşayan yürekler artık horlamasın
Kaldırımların emzirip insan ettiği insanlara
Arada sırada bir selamlık sevgi bıraksın ?
Hiç değilse onların soğuk ten bulaşığı gibi görünen varlıklarına
Çoğu vefasız insanlar adına,
Kendi sıcak duygularından bari bir parçacık selam bağışlasın ?....
====
==========
================
İ . Hakkı Gürcanok
.26 / Nisan / 2005….
İSTANBUL / Emirgan
=================