Web Zaman Damgası

BULUTUN RENGİ ...

Eskiden çok eskidendi
Hiç de fazla etkilemezdi
Yüreği alkol kokan o şarkı çoğu sevenleri
Duyulurdu kimi zamanlar orada burada
Tarafımdan bile mırıldanılırdı kimi zamanlar da
Takmazdı sevmeyen birinin yüreği doğrusu
Önceleri alkol kokan o şarkıyı pek kafasına…
+++
Sevmeye görsün bir insan ama
Değişirmiş insanın huyu öylesi zamanlarda
Keşke sevmek eylemi,
İlk fark edildiği çizgi de donup hemen orada kala kalsa ?
Bir yürek terk edilmek korkusuyla yaşayınca
Meğer kaynatırmış sahibinin ruhunu
Bazı şarkılar var ki tıpkı bir lav kıvamında !
Ve hemen ezber olurmuş o şarkı seven dudaklar da…
+++
Önceden hiç fark etmediğin nağmeler birden bire
Bir şaheser adayıdır artık sevgiliden ayrıldığın günler de
Kendi ölümünün senfonisi gibi yansırmış adeta
Bir ayrılığın ardından insanın kulaklarına...
+++
Kendi kendine söylenirsin,
“Bu gibi yitik bir şarkıya dayanmasını bilmelisin ?”
Lakin o şarkının hikayesini sen tek yaşayan, tek bilensin
Yani her ayrılanın bir şarkısı olduğu gibi
Senin de olur öyle bir dinlediğin
Daha ilk tınısını duyduğunda yaşamını zehir edersin !...
+++
Gözün kör, kulağın sağır olur senin yabancı nağmelere
Dirilir yüreğinde ki tozlanan duyguların
Dirilir o şarkı her aklına geldiğin de
Başlarsın isyanlara ve de için için inlemelere
Bir günün bin yıla denk düşünce !...
+++
Abdullah Yüce söylerdi o şarkıyı bir taş plak da;
“Bulutun Rengi Vurmadan Cama…”
Uyandırır bu şarkı insanın yüreğinde ki ölümleri birden bire
Bir ceset etkisiyle sarsılır ruhun şarkıyı her dinlediğinde
Sensin, o sensindir artık ne çare,
Ayrılık sonrası bu malum cenaze !!!...
+++
Dağılır küflü nağmeler tüm kılcal damarlarına
Dahası aşk’tan çok ölüm yakıştırılır senin bu son durumuna
İlahi bir aşkın lekelisi gibi kalır nihai hikayen alın yazın da
Ve savrulup durursun sen hep oradan oraya
O büyülü nağmelerin en yıkıcı furyası başladığında…
+++
Çok büyük konuşmamalıymış meğerki bir insan
Bir sokak şarkıcısının bize sunduğu çatlak bir ses
Hatta anlamlı ve ahenkli bir dışlayıcı nefes
Asla burun kıvırmaya gelmez !
İlk kez duyduğun bir şarkı bile
Halka halka büyürken yüreğin de kendini hiç belli etmez
Sana ne darbeler vuracağını önceden hissettirmez…
+++
Püskürtür duygularını sokaklara, meyhanelere bilesin ?
Tekleyince yüreğin belki de bir sona doğru
En azından sendelersin
Ve konuşur senin yerine derin derin,
Biri dolup, biri boşalan o teselli kadehlerin !…
+++
Bırak “Bulutun rengi vursun” ruhunun puslu camına
Paslanan içini alıştırırsın acıya
Bari dayan ki biraz daha
O şarkıyı sürekli duyup, giderek verdiği hüzne alışınca
"Bulutun rengi" vurmaz artık darbe gibi ruhunun camına
Alışırsın elbet zor ola bile sen sonun da,
Yüreğinde yaşadığın kansız ihtilallere, kansız acılara !...
+++
Eski ve yitik bir aşk hikayesinin sözleriydi
“Bulutun rengi” şarkısı mazinin sahipliğinde
Şimdi ise o şarkı yıllanmış şarap değerinde
Büyülerdi dinleyenlerini merhum Abdullah Yüce de !
Şaraplaşmıştı hani giderek bir de,
Şaraplaşmıştı dura dura gönüllerin mahzenin de...
+++
“Şarap mahzen de yıllanır” derlerdi hep hani ya
Tüm seven yürekler de yıllanırdı o daha çok da
”Dertleri zevk edinmek” tek çözümdür biten aşklarda
Zevk edin dertleri sen de “Bulutun rengi vurmadan cama”
Ancak taşıyabilirsin öylesi dertleri o defa,
Belki sen o zaman yüreğinin sırtında…
…….
……………
……………………………….
İsmail Hakkı Gürcanok
…………ADANA…………………
……05 Nisan 2000…………………