Web Zaman Damgası

- GÖÇ -

Bu şiirimde, geçim derdiyle köylerden büyük şehirlerin varoşlarına bin bir umutlarla göç eden, ancak büyük şehirlerin kalabalığında boğulup, kaybolan ailelerin hüznünü yansıtmaya çalıştım...

- GÖÇ -


Bilirim bilirim elbet çaresizlik içinde köyden kente göçün hüznünü…
Umutlarını kamyonlara yükleyip gider insanlar…
Yüreklerini ardında bırakırlar yaşlı gözlerle,
içleri kan ağlar ve kabaran öfkeyle feleğe hayıflanırlar
ve de durmaksızın bilinmezlere doğru yol alır garibanlar…

Bilirim
yaşama şanslarının sudan çıkmış balıklarla eş olduğunu
ve umut ile umutsuzluk arasında sıkışıp kalan düşünceleri
ve kalp atışlarından belli isyankâr tedirgin yürekleri
bilirim elbet…

Bilirim
meçhule yol alan hüzün yüklü kamyonları…
Onlar ki; umutları kendilerine yol yaparlar,
dondurucu soğukları, kavurucu sıcakları bağrına basıp,
deli rüzgârlara ve bitmeyen özlemlere meydan okurlar…

Bilirim
gurbet ellere varışın şaşkınlığını
ve kiralık gecekonduya can havliyle kamyonların varışını...
Yeni yerlerin yeni filizlenen umutlarını
ve mahşer kalabalığında yalnız kalan,
şehrin yeni konuklarını bilirim elbet…

Bilirim
derme-çatma bir gecekonduyu yuva yapma telaşını,
şehir hayatına yabancı kadınları, kızları ve çocukları,
sokaklara ilk çıkışları, ilk ekmek alışları,
hüzünlü adımları, düşünceli yürüyüşleri ve ürkek bakışları
bilirim elbet…

Bilirim
geçim derdiyle yoğrulanları!..
Şafak vaktinde fabrikalara koşarlar,
çocukların ellerine kalem yerine fırça
ve omuzlarına çanta yerine boya sandığı asarlar…

Bilirim!..
Minicik elleriyle fırça sallayan,
simit satan hüzünlü çocukları...
Buğulu gözler ve buruk yürekler
ile güle oynaya okul yolunu düşleyen,
emekçi çocukları bilirim elbet…

Bilirim!..
Kadınları!..
Kızları!..
Akşamlara kadar köhne atölyelerde çalışırlar,
akşamları da yuvalarına özveride yarışırlar…
Fark edemezler bile köyden şehre geldiklerini,
çalışmak, didinmek ve özveridir yaşamlarının değişmeyeni…
Sadece işe gidişlerde bakarlar etrafa,farkına varırlar hayatın,
özlemini duyarlar ojeli tırnak, topuklu ayakkabı ve kürklerle sürülen saltanatın…
Otobüslere, dolmuşlara dahi hasrettirler,
dert olur yüreklere; yürümekten şişen ayaklar, çalışmaktan nasırlaşan eller…

Gün gelir şehrin havasına kapılır özenirler her şeye oğullar!.. kızlar!..
Bazen hayallerinin peşine düşer,
bazen gönüllerini birilerine kaptırırlar.
Kendileri gibi saf ve temiz sanırlar herkesi,
belli olur mu hangi namertliğin pusuda beklediği!?.

Bazen yanlış zaman ve mekânlarda yanlış insanlarla dostluklar kurulur,
çoğu zaman yer-yurt, eş-dost ve aileler unutulur.
Bir bakarsın düşmüşlerdir gençler birilerinin ağına,
dönülmez yola girilmiştir artık, saplanmışlardır şehrin bataklığına…

Gün Olur;
Bir gecekondu alırlar dişlerinden tırnaklarından artırdıkları paralarla.
Sıcacık yuvaları olur, dertlerini, sevinçlerini saklarlar koynunda…
Bir gün ansızın yıkım ekipleri kapılarına dayanır, umutlarını yıkmaya.
Feryat ve gözyaşları fayda etmez,
makineler koyulur hoyratça duvarlara vurmaya…

Gözlerinin önündedir her şey, olanlar dayanılmazdır.
Anılar, düşler ve alın teri toza toprağa bulanır,
belleri bükülür, umutsuzca kıvranırlar, çaresizlik yamandır!?.
Ümitsizdirler artık herşeyden, herkesten,
yaralarını saracak tek şey zamandır!..

Daha dün gibidir ne umutlarla eşyalarını kamyonlara yükledikleri
nasıl bir heyecan ve şevkle bilinmezlere yöneldikleri…
Şehir hayatının mahşer kalabalığı kuşatmıştır artık her yandan
ve insanlığını yitirmişlerin canavarlığı
kâbus gibi çöker üzerine, bezdirir garibanları candan…

Elde kalan;
Vahşi hayatın pençesinde parçalanmış dünyalar,
boşa giden emekler ile kavuşulamadan yitirilen umutlar…
Hayal kurmak ve insanca yaşam isteği suç ise hepsi suçluydular…
Hayat değirmeninde öğütülüp, garipler hemencecik unutulurlar…

Köylerinde aş ve işleri yoksa da onurları- şerefleri vardır!..
Umutlarla süslenen şehir hayatı, her şeyi ellerinden alır.
Darmadağındırlar artık ve tek varlıkları çaresizliktir!..
Sarhoş etmiştir feleğin sillesi, nasıl korkunç bir zillettir ?..

Dayanılmaz olur artık sılanın, köyün hasreti;
Dağları, ırmakları, havası- suyu, dostlukları ve muhabbeti,
koyunları, keçileri, bağları ve bahçeleri …
Burunlarında tüter velhasıl geçmişlerine dair her şey,
ulaşılmazdır artık tüm özlemler,
kalmamıştır nefes alabilecekleri bir şey…

Göçün pişmanlığına mı, yoksa heba olan hayatlarına mı yansınlar?
Kızgınlık ve utanç yüreklerini kavurur, köylerine de dönemez garibanlar…
Çaresizlik içinde bırakıverirler kendilerini yaşamın çarkına,
düşünmek istemezler bile geçmişi, salıverirler umutlarını hayatın ark’ına...













-Zafer Yanık-