Web Zaman Damgası

ölmüştünüz siz

yapayalnız kalabalığın içinde güneşli ormanlar
zikir sözlerime doğrulan sıcaklığınız
sandığınızdan çıkan öğledir
ve apansız aklıma yerleşen
karanfildir kokunuz





hoşgeldiniz
yüzüme uykumdan bulaşan uyanık asmalar
uzağı unutmuş çizgileriniz dizime oturduğunda
kocaman başlarınızla ay kırığı gözlerimi sarıya çalarsınız
yürüyen güzellik su testileriyle sunulan hafiflik üstelik
ki ölmüştünüz
başucuma menekşe bırakan iklimin tekmesiyle





nemli dudaklarınız geceme kanadığında
tertemiz göklerden ışık serpilmekte sabaha
selasız anı adımlarınız
ve topraksız dualarınız
rüya gibi toprağınıza sürülür kulağımdaki çıtırdılar
geçici heveste azgın aydınlık tenimde acıyı unutur
sırtüstü yatan ağrıların kemiğini sızlatır ruhum
darsız saatlerde
varlığıma kıstırılan denizlerin çığlığıdır
beynime akan
uzayıp gider yüreğim kirpiklerinizin ucundan
elbet bahardır elbisesini sallayan duvarlardan
elbet dalgınlığıdır rüzgarın iğde tohumları
size benzeyen ağacım derin kılıçlarda
en köklü dünler kanatırken suyunuzu
bir meyve sırrımın kızıl kiniyle dişini söker
ıslak saçlarınızda unutarak olgun kırmızıları
gidersiniz yanımdan



yine ayrılacaksınız benden
alnınızda üşümeyi seveceğim
tek başınalığı sonralarda
ve dolgun bulutları suçlarımda





yaşamın saklı sularında fısıldaşan masal
küçük bir elle vurdum tanıdığınız bağları
herkes gibi dağılıp gittiniz güneşin altından
hiç yaşamadıklarıma büyümedi çocuklarınız
yüreğim içimde soğuyor
sızlayan kelimelerimin kanadında uçmak isterken kuşlar
ahh
yeşilin kumaşında ne güzel şeydi sizi yaşamak
gülkurusu eşyalarım vardı bahçeme sığınan
şimdi
sıkıp yumruklarımı sessizce
uzun uzun bakıyorum
düşsüz yarınlarımın gölgesine kalan gitmelerinize
yarım bir çiçek gibi


hani ölmüştünüz siz