Web Zaman Damgası

gün sızladıkça

sokaklarda güneşi görünce gülümsedim
yaklaşan mayıs gözlerine




rüzgar estirdikçe hüznümü eline az kalanım
ve gölgende soyunan dikili ağacım
kuzeyinden kayıplara koptum
yorgun
birazda
sıcak takvimlerden
aşkın terini kuruttu serinliğim
odamda martı çığlıkları





ruhum mevsim sancısı kaderin ayaklarında
düne karışmış yeşillerle sızlıyor
çişeleyen yağmurlarda kendimi yokluğa asıyor gün
yüreğine kıvrılıyorum akşamlarda
uzun ağlayışlar gibi dökülüyor yapraklar sessizliğe
her keskin ayazda seni hatırlıyorum
dinle bulutları
göğsüne nefes yudumluyorum
bir adım boşluğa kayan anlarımı
ölüm kadar sevmiyorum
ki zamanda izleri aşkın
hayallerimi örerken
iplik iplik sökülen aklıma saklıyorum
seni...
yorgun taşlarda uyuyorsun
suskunluğum dem hatırlanışlarda yosun





semalara yükselen karanlık böyle olmamalıydı bahar
rengini kaybetmiş rüyalarımda en bahtiyar adın
sabaha bir ışıkla yürürken
aya yakın acıyı tutuyorum
konuşmasın diye toprağına





günah çalkantılarında boğulurken gökyüzüm
içine yerleşen gizli denizim
kıyılarında uyanan çocuklarım
aynalar Anne yüzüyle bakıyor
kırbaç yemiş yokluğun dalgasında
kimsesizliğim off
hep resmini çekiyor
su kenarında güne bakan gölgen
görüyorum




sokaklarda görünce güneşi gülümsüyorum
yaklaşan Mayıs ağrısı gögsümde hep sızılarını yıkıyorum
saatler eksiliyor
yollarında ölüyorum



Anne ışığımı ver
çoğaldıkça hüzün mırıldan kulaklarıma



büyük adımlarla göç etsin karanlık darağacımdan
nabzını dinleyeceğim ölüm tenli kalbimin
yoksa siyahın bile bir anlamı oluyor



ki ben
içime yanaşan iz suretinle emekliyorum