Web Zaman Damgası

yalnızlığımın sofrası

sevdana terk ettiğimden beri tenimi
bir düşün içinde her akşama boy boy filizlenen
hüzünlerimle giriyorum
yalnız kısalan gözyaşlarım çığlık bükülüş
diz çöken dudaklarımda duaya işlenen
bir şey var sürekli sessizce yalvaran
ve uygun bir vakitte rüzgarın elleriyle
ölü bakışlarıma sır cesetle giren





içli bir şiir yazarken mum ışığında
ruhumla seviştiğinizi gördüm ağaç yalnızlıklarınızın
ay yağmur lekesi camımı silerken bir delilikle
fırtına hızıyla geri dönemeyeceğim kentin eteklerindeyim
perişan düşlerim sürü bulutları gibi umutsuz yolda
ah ayaküstü günahlarım halatına bağlarken ince belimi
cehennemine çektin beni
arkamda kara bir duman
bilsen kaç seslerin tellerine birden takıldı hafızam
babamın sesinin yankısı denizler gibi gidip gelen kulağımda
sende bağırma güneşi getiremedin diye
siyah gözlerine baba
bu zifiri gecelerde ışığım söndü






farkında değil misin
her köşede şeytan tenli meleklerin uçurum gölgesi
mavi gülüşlü maskelerle pis pis gülüyor yüzüme
bak kıvırcık saçımın kanat çırpınışına aynada
her dala takılırken kopuyor her şey gibi birden
karışıyoruz birbirimize
koştum çağırdığınızda her adımınıza titremeyle
topla beni sevdiğim kıyılardan
ölüm döşeğinde üşümeden çırılçıplak hayallerim
ve ufuklarına dolmadan sis
susayım gövdende






bak
geliyor hızla böcekler gibi yığılarak
mırıldanmaların ayak tıkırtıları
ki
her gözyaşım bir bahar kadınlığımdan damlayan
girdikçe uykularına az kokulu çiçekler gibi
saatlerine saklanayım






sevdana terk ettiğimden beri tenimi
yalnızlığımın sofrasından korkular getirdim
baharlarının arasına ayrık otları gibi serpişen
baba son bulut sıyrıldı üzerimizden
bağır/ma bana

kaçıyor yakınımdakiler