Web Zaman Damgası

İNSANOĞLU HÂLÂ DÜŞÜNMEZ Mİ?

'Ölümü sık sık hatırlayınız’ buyurur Nebi,
İşte o vakit imanın tadını alırsınız ebedi,
Lakin mezarda uyanmak da var,
Amelinle baş başa kalmak da var.
İnsanlar çiçekler gibidir,
Solup dökülen yapraklar gibidir,
Tohumla yeşerip olgunlaşırlar,
Dünyaya verimli olmaya çalışırlar.
Şura, bura derken zaman hızla akmış,
İhtiyarlık penceresinden bakmış,
Geriye kalan ömür sayfası,
Boş bir hayat tayfası…
Ah! Derler; derleneyim, toparlanayım,
İlahi emrin yolunda bunalayım,
Bak, saçlarım bembeyaz olmuş,
Güvendiğim dallara baykuşlar konmuş,
Derken bir de bakarlar ki teneşirdeler,
Yazgısı hiç silinmeyen tebeşirdeler,
Ölüm kendilerini çepeçevre kuşatmıştır,
Dönüşü olmayan bir yola atmıştır,
Bitmeyen bir zaman parçası bekler,
Başına toplanır bütün melekler,
Acaba bu da neyin nesiydi?
Bu ebedi hayatın ta kendisiydi,
Dünyadaki yaşamın meyvesiydi…
İnsanoğlu hâlâ düşünmez mi?
İlahi yolun cılgasına girmez mi?
Keşke başına gelecekleri bir bilseydi,
Ruhunu imanla teslim edebilseydi,
Gözlerinden yağmur gibi yaşlar dökerdi,
Nefsani arzularını sonsuza dek bükerdi,
İşte o zaman gece gündüz demezdi,
Yüce Rabbine secde üstüne secde ederdi…
Not: İlk yazdığım şiirlerdendir.

Ekim/1988
İstanbul