Web Zaman Damgası

OTOBİYOGRAFİK ŞİİR

"ben diyeyim "şiirsel bir anlatım"
okuyan desin "çocukca bir paylaşım"
......................................




yedi yaşımda, sevgili öğretmenimin
sevecenliği şefkatiyle abeceye adım
gâh gözyaşları, gâh kahkahalarıyla,
ilk ders, büyüklerin sevdası bir bilmeceydi
cezası sömestrde uzak bir şehre sürgün..


lise yıllarında ilk sevgi dokunuşu,
sessizce yürüyüşler, elin tutuluşu
günlerce asıldı dersler pastanelerde
o günlerden yadigâr, yüreğin vuruşu


başladı, üç yaşımda hayat savaşım,
yakalandı ucundan, otuzu geçirmeden resmîsi
hayat savaşında kaç kez yağmura kaç kez doluya tutuldum,
her seferinde ıslandım sırılsıklam,
hep sürdü yaşam mücadelem.
“kitap gibi, bir sevgiliyi okuyup bitirince o aşk da bitermiş”,
okuyup bitiren olmamıştır umarım
okuyup bitirebildiğim olmadığı gibi..


büyüğünü, aralık yedisinde,
küçüğünü, haziran onbeşinde,
dünyayla tanıştırdım.
bundandır tek sayılara tutkunluğum
anneliği en yüce değer bildim,
merkezi kıldım hayatımın;
yeri geldi, sabahladım başlarında.
yeri geldi,kırk dakikalık dolmuş yolculuklarında;
gördüğü her telefon direğini gösterip; “bu ne anne”
sorusu ile ölçüldü sabrım.
ilkine, birkaç tokat atmışlığım var gençliğimden,
ikincisinin o tek tokatla kalmışlığı, benden asi çıktığından,


üç üniversite değiştirdim,
oğlumun sayesinde Ankara Hukuk Fakültesi'ne uğrak verdim;
yedi aylık yüklü olunca,
kitapları da alınca kucağıma,
hafiften utandım anne adaylığımdan.
avukatlıktan da yargıçlıktan da geçti yolum,
noterlikte kıl çadır kurdum,
memleketin her köşesine..
oysa doktor olmaktı dileğim,
yaşım genç ruhum ondan daha genç,
hayalin okulu da yok,
belki bir gün doktorluktan da geçer yolum..


annemi,o kutsal varlığının farkına varamadan;
hayatı koklamaya, emeklemeye başladığımda,
babamı, güzel insanı, gençliğe adımladığımda,
uğurladım toprağa, doya doya kucaklayamadan..

çıktım maraton yollarına, tek başıma kaldığımda,
hayatın hep beş adım ötesinde yürüyüşüm bundan..


gâh bir çocuğun yüzündeki hüzne gâh sevincine,
gâh ihtiyar bir delikanlının yürüyüşüne şahitlik etti gözlerim,
sevdiklerine dokundu ellerim,
güzellikleri takdir etti yüreğim..



yamalı pantolonumla alay edenler;
üzgünüm ki, çöplükleri karıştırıyorlarmış bugünlerde,
kırmızı bir pabucum ve entarim oldu çocukluğumda,
kırmızı bir bisiklet ise rüyalarımı süsledi,
şimdilerde kırmızı bir javanın hayallerimi süslediği gibi..


haksızlıklarda hiç beddua etmedim,
çoğunlukla isyan ettiğim oldu,
yollara çıkıp yürüdüğüm,
gözaltında geceler geçirdiğim de,
sırf o üniversitenin öğrencisi olmaktan,
Konya’yı sevmeyişim, gözaltı şehri tesadüflüğünden..


ilk bencilliğim üç yaşımdadır;
“kıyamet kopacak,
taş taş üstünde kalmayacak,
her taraf dümdüz olacak”
dediklerinde, koştum en yüksek tepeme,
düşünürken orada bir şey olmayacak,
çoktan kopmuş evde kıyamet..


ilk veterinerliğim, dördümde;
“kedinin kuyruğuna çöp kaçmış”
çıkarmak için asılırken uyarıldım
“yavrucuğum, o yavrusunun kuyruğu,
bırak da rahatça doğursun”


kertenkele yavrularını, avuç içinde okşayıp öpecek,
ağaçları, tepesinde geceleyecek,
dalgaları, dinlerken sabahlayacak,
dolunayı, hilâli, tanyeri ağarıncaya dek seyredecek,
denli çok sevdim..
deniz en büyük aşığım,
bundandır denizle saatlerce dansedişim...


beyaz yalanlarım olsa da kırmızı yalandan uzak durdum,
nezakete bürünmüş yapaylıklardan, içtenliğimi korudum;
“ çayımız bitmiş,demleyelim mi” sorusunu diğerine tercih ettim.
çektiğim acılar dürüstlüğümden, vazgeçemediğim,
içtenliğime en yakın dostlarım “yine uçmuş bizimki, çılgın, çatlak”
uzak tanıdıklar “soğuk, kibirli, kendini beğenmiş” dediler
doğrudur uç duygular arasındaki gel-gitlerim,
uçuşlarım ne hoş, kendimi bulduğum;
yanlış olan algılamalar..
kanatlarımı koparmak isteyenler de oldu, koparanlar da.
sırf bu yüzden kendime darıldığım zamanlar da..


yüreğim camdandı,kırıldı çoğu zaman
gözlerim buluttandı, bazen pankart açtı
lacivert gök gibi, yarıldı çoğu zaman,
gönlüm gülşendi, rengârenk gül olup açtı


hayatı hatalardan öğrendim;
inatçı, yaramaz bir öğrenci oldum.
yaşadığım yalnızlıktı bu hataların bedeli.
gelecek çağda yaşamış olmayı diledim,
kendimi uzaylı gibi hissettiğim anlarda..


ömrümün çoğu gezginleyin; yollarda, otogarlarda geçti,
alışverişlerden,ev oturmalarından, günlerden köşe bucak kaçtım,
biraz sosyal olayım düşüncesiyle katıldıklarımdan ise;
hüsranla ayrıldım..
hep sorular sordum kendimi bildim bileli,
okumaktan, araştırmaktan, sorgulamaktan vazgeçmedim,
“gece gündüz namaz kıldığım, akımlar sempatizanı, ateist”,
zannedildiğim zamanlar olsa da!
yolum akılcı felsefe, düşüncem bilimsel, duygularım yürektendi...


ters çevrilen kaplumbağalardan başladım,
düzeltmeye haksızlıkları çocukluğumda.
bazı insanların taş yürekliliklerini taa o zaman anladım


çoğu şeyi affedebildim,
çocuklara ve korunmasız canlılara yönelik şiddet dışında.
“yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var” dedirtecek,
hayatın bana burnumu sürte sürte öğrettiği büyük ders;
asla, “asla” dememek!...
büyük büyük laflardan öylesine korktum ki,
küçük laflar edip, büyük lokmalar yutuşum,
eğri koltuklarda oturuşum bundan..


“ eğilmedim hiç kimse, makam ve mevkii önünde”
sahiden eğilmedim,
bir tek salkım söğütleyin sevginin önünde eğildim,

sevdiklerimin kapısını çoğunlukla “çat kapı” çaldım,
açanlar da oldu kapılarını, açmayanlar da,
nezaketen açıp biran evvel uğurlamak isteyenler de..


kız çocuklarım var daha ellerinden tutulacak;
tutabilirsem yürüyünceye kadar,
fidanlarım var toprağa kök salacak;
yeşerdiğini görürsem bir tutam dalının;
hani ölürsem de ne gam...


ölümle burun buruna, kucak kucağa;
dansettiğim de,
birlikte takla attığım da oldu.
ilkbaharım ve sonbaharımda
birden çok çaldı kapımı;
sonuncu sarılmada muhtemelen haberim olmayacak
kucaklaşmalar güzeldir,
hele çok özlenen bir sevgiliyi kucaklar gibiyse…




Adile Soylu
Nazilli/15 Aralık 2009