[ italik ]
"Biz Heybeli’de her gece mehtaba çıkardık
Sandallarımız neşe dolar zevke dalardık"[ /italik ]

Biz Heybeli de hiç mehtaba çıkmadık Abbas’la
Üstelik bizim hiç sandalımızda olmadı…

Biz Ankara da her gece benim doğan görünümlü şahinle giderdik
Piizlenmeye
Saçlarımızı limonla parlatır, jilet gibi ütülü lacileri giyer
Düğüne gider gibi giderdik
Çünkü Rakıya saygımız
İnsana dair kaygımız vardı

Şehirli bir Ankara beyefendisiydi Abbas
Amma… Bir köy türküsü duymayı görsün
Bağlamanın tınısına kulak kesilir “İşte bu türküye içilir” der
Türkü bitmeden bitirmezdi kadehini
Birkaç üniversite bitirmişti ama noter katipliğinden zar zor emekli olmuştu
Pek öyle küfür bilmezdi de, küfretti mi öyle kibar küfrederdi ki
Katıla katıla gülesiniz gelirdi

Beyefendi olmasına beyefendiydi de
Tersi pisti Abbas'ın
Bir öfkelenmeyi görsün, mavzer olur patlardı
Sesi gök gürültüsü gibi gürleyip, bakanın içini üşütse de
Zemheri bakışları
İri kıyım ellerinde ölçüsüz bir şefkat
Gri saçlarında sonsuz bir merhamet saklıydı

Teselli otağım, dert ortağımdı
Bu kavanoz dipli dünyada beni can kulağıyla dinleyen ve
Dinlerken benimle dertlenip, benimle sevinen tek canlı
Abbas’tı…
İçmek için illa bir neden bulurdu
Bazen kuşlara içerdik, bazen oltanın ucunda ki balığa
Bazen de aşka…

Bir eşini birde çocukları çok severdi
Sevmek az gelir çocuklar için ölürdü
Gel gör ki hiç çocuğu olmadı Abbas’ın
Yetimhaneden çocuk almak istedi, oda olmadı
“Kendimden çok, eşim için istiyorum çocuğu
Ben baba olmadım bari o ana olsun” derdi

Anka soylu kuşlar uçardı göğünde
Ağlayan bir çocuk görse, anne babasına nazikçe çıkışır
“El kadar bebelere zulüm etmeyin” derdi
Hele birde çocuk ölümlerini duydu mu
Sırtından vurulmuş bir rüzgar gibi acıyla inlerdi

Eşi öldüğünde…
Koca bir mahalle üstüne çullansa yıkılmayan Abbas y ı k ı l d ı
İlk o zaman fark ettim gözlerindeki ölüm özlemini
O günden sonra, yine birlikte içelim
Acısını bir nebze hafifletelim diye kaç defa gittim yanına
Nafile…
Bir daha ne içti nede konuştu Abbas

Sürekli “yapamam, ben onsuz yapamam” diyordu
Y a p a m a d ı d a…
Birkaç gün sonra, çocuklardan aldım ölüm haberini
İnanamadım…
Şaka yapıyorlar dedim
Tabutunu omuzladığımda bile yanımda yürüyecek sandım
Daha doğrusu, ben Abbas’a ölümü hiç yakıştıramadım

Bu yüzden, işte bu yüzden…
Mezarına bir avuç toprak bile atamadım