Web Zaman Damgası

Nazlanır ümitlerin en tazesi

gövdemi siper etmişim kendime
etten kemikten
yırtılabilir ve kırılabilir
bir zeminde yalpalayarak yürüyen
kaslarına asılarak dikilen
sonunda toprakta çürümeye mahkum
bir insanım ben

kalpsizlerin biriktirdikleri yanında
küçük kalacaksam
taşıdığım kalbin zenginliğini
hangi aynada göreceğim
gözleri eşyanın kör ufuklarına hapsedilmiş
ruhsuzların göz kamaştırıcı servetlerin gölgesinde
aşağılanacaksam
hayallerimin yüceliğine
umutlarımın sınırsızlığına
kimin nazarında değer arayabilirim

kalbimde güneşleri taşıyorken
elimdeki titrek bir muma göre kıymetlenirsem
yazık değil mi bana
sırf elimde de bir fener yok diye
aynı kefeye konulmuşsam ben
kalbimdekileri göstereceğim büyüğüm nerede

içimin de içini
Rabbimin nazarına gizli saklısız sunuyorsam
Rabbime göründüğümü görerek
var olanlardansam
değerimin…
Rablerinin katında ölçüldüğüne
inananlarla beraber değilsem
yazık değil mi bana

kıymetimi O'ndan bilirim
dünyanın hiçbir terazisinde ağır gelmek için
biriktirmeye tenezzül etmem
dünyanın terazilerinde hafif kaldım diye
hayıflanmam
bedenime yaslanarak değil sadece
kalbimi ve ruhumu özne yaparak
huzurunda kıyam ettiğimden
alırım ben kıymetimi

ayarımı
O’ bilir
O’ verir.
O'nun nazarında hep tedavülde kalırım
O'nun yakınlığında ararım geçerliliğimi
O’ eylemlerim üzerinden değil
niyetlerim üzerinden tartar beni

hayatımın anlamı
aldığım sonuçlara bağlı olacaksa
başarılarım , ele geçirdiklerimle ölçülecekse
elden çıkmış dün
geleceği kuşkulu bir yarın arasına sıkışmış
bir dilenciyim ben

beni değerli kılan
sadece elimle kazandıklarımsa
azlar-çoklar arasında gidip gelen
var-yok arası çaresizce çırpınan
varlığın kuyusuna itilmiş bir zavallıyım ben

varlarıyla şımaran
yoklarıyla rezil olan
varlarının daha da var olması için dilenen
eksilenleri yüzünden daha da ezilen
sığ bir varlıkla ne ederim ki

kağıt ve metalden inşa edilen başarılarımla değil
ruhum üzerinde yükselen
kalbimle inşa ettiğim niyetlerim üzerinden değer kazanırım
bedenim ve biriktirdiklerim azaldı diye
üzülmem…azalacak diye korkmam
Para pula göre
metale betona göre eksilip artmam

elimin eriştiği yerin sığlığında değil
hayallerimin göğüne saldığım uçurtmaların ufkunda
görse beni
gözlerinin aynasına et kemikten gövdemi değil
dünyaları avucunda eritmeye kararlı ruhumu
konuk etse

bitirdiğim işlerin daracık hacmine sığıştırmasa varlığımı
ideallerimi kocaman ve mavi bir gökyüzü gibi
sergilese bakışlarında
özlemlerimin her birini
çiçek çiçek gerçekleşmiş
tohumlarca filizlenmiş
bir bahar somutluğunda tutsa elinde
arzu ettiğim
umduğum
yoluna düştüğüm
uğrunda çabaladığım ideallerime göre belirlese

onun için der ki peygamberim
müminin niyeti hayırlıdır amelinden
gecenin göğsüne yaslıdır peygamberin kalbi
serin nefeslerini
şeffaf parmak uçları gibi
gezdirir boşlukta
mekke’nin ateşli suskunluğunda
nazlanır ümitlerin en tazesi

belli ki peygamberimin
günler geceler süren bekleyişinde saklı teselliler
onun yüreğini ince ince yakan sızının
nabzına tutundukça teselli bulacak yetimler
onun gözlerini göklerde gezdire gezdire aradığı
bir hilal tebessümünün haresinde
susacak ağlayışlar

sığındığına onlarda sığınacak
başka hiçbir yere gitmemecesine
başka hiçbir yüze dönmemecesine
başkaca hiçbir vaade kanmamacasına

o yüce nebi’nin
gözlerinin pervazından sızan duru bakışlara
yağmaya hazırlanır göğün mavisi
bir siyah
bin siyah susku çöker şimdi
bedr’in hareli yalnızlığına


redfer