Web Zaman Damgası

Gül Kokulu Bu Mendil

Gül Kokulu Bu Mendil

Ölüm güldür bilmeyen yok buralarda...
Yaşlı bir kadın yatakta
Gözleri soluk yapraklar gibi
Eylül rüzğarlarıdır esen bu evde
Aynaya yansıyan hüzün gece boyu
Ölüm kapıda belli

Ölümü saygıyla karşılıyor kadın:
Kapıdan gel ölüm
Pencereden gel ölüm
Sana engel mi duvarlar
Sana engel mi var..."
Gül kokulu mendil kalacak kadından geriye
Ölüden kalan her şey güldür buralarda

Pencereden hayat dolmuyor odaya
Çocuk sesleriyle,kuş sesleriyle
Bir fırtınayı atlatma kaygısı var içerde
Çocuklar ağlıyor "annemiz ölecek "diyorlar

Kerpiç ev artık gül olacak yöre için
Bakıldıkça ölümdür hatırlanacak
Kerpiç ev günlerce gül gibi koklanacak
Kerpiç evin duvarlarında şimdi sessizlik ...
Yetim kalacak gibi eşyalarda bir telaş var
Bu mendilde saklanan göz yaşı değil incilerdir
Düğümlenirken bohçası bir ömrün
Çözülürken kıyıda geminin ipleri

Kerpiç evde kederli koca
Eski güllerin nehridir akan yanaklardan süzülüp
Döner-döner boynu bükük bir çift göz
Dertler açar duvarlara
Kim demiş duvarların dili yok…

Kalpler ağlar
Kalbim ağlar ,duvarlar ağlar
Büyürken mezarda bir selvi şimdi
Bir sevgi baharından
kalır geride gül kokulu mendil …

Şu kerpiç ev gül olur
Yoldan gelip geçene haykırır ölümü...