Web Zaman Damgası

DEDİ Kİ I

(Adı H.)
Dedi ki:
“Ben Cemal SÜREYA okurdum
Severdim ki okurdum
-Nazım uzatmasaydı boynunu şiirin
gurbetteki kavgasına
onu da severek okurdum-
Bu yüzden şiir seven kadınları aradım hep
Şiir yazan adamları arayan
şiir seven kadınlar
Bir hayal değil bu öyle bakma
Olsaydı şiir yazmazdı
Cemal SÜREYA gibi adamlar
Şiir seven kadın
başkasına koklatmazmış saçlarını
ve kapatırmış sıkıca
‘Serçe Yuvası’nın kapısını
Nedense hep
şiir yağmalayan kadınlara düştü benim yolum
Yağmalandım çok yağmalandım
Sürçü lisan ettim de gördüm
Yüz kızartıcı suça nasıl
döndürülüyor iltifatlarım…”


(Adı Y.)
Dedi ki:
“Elimi ağaca koydum
ağacın içinden geçti
Sonra toprak yüzlü yolların
Kasabalara örülmüş tren raylarının
Hikaye biriktiren kaldırımların içinden geçti
Mevsimlik işçilerin alın terinin
Kurumuş çeşmelerin mazilerinin
Mezarlıklardaki sessiz dillerin
Bin bir cepli dilencilerin içinden geçti
Sonra kısır bulutların kırgın parkların
Arsız köşe başlarının
Salçalı ekmek yiyen çocukların
Eskimiş fotoğrafların
Afrika’nın ve Asya’nın… içinden geçti

Çıldırmadım hayır çıldırmadım
Ama zoruma gitti en son
elimin içinden geçmesi
kadınımın dudaklarının…”


(Adı S.)
Dedi ki:
“Vur emri verilmelidir
boş duran bardaklar için
Sesi titremeden elveda diyenler
ve kaynamaya direnen hüzünler için
Hatıraların
içine yarım yamalak doldurulduğu
her bir bavul
ve yüzümüzü saklayamayan perdeler için
Vur emri verilmelidir
acele kalkan otobüs şoförleri
ve arabesk şarkıları bileklerimize sürtenler için
Kopmuş düğmeler kaçmış çoraplar
ve içine çekip çekip kusan girdaplar için
Nesneyi öze batırmadan yutanlar
ve son bir sarılmaya soğuk bakanlar için

Vur emri verilmelidir
beni martılarla
beni boş banklarla
beni prangalarla konuşmak zorunda bırakan
o kadınlar için…”



Özgür SARAÇ/Râzı
17042020Denizli