Web Zaman Damgası

TÜRKÜ

Özlem idi yakıp kavuran benliğimi
Suskunluklarımı topladığım avuç içlerimdin
Gözyaşlarımla büyüttüğüm sevgimdin belki
Bir gece yarısında boğazımdan kopan vaveylaydın
Dişlerimi sıkarak ağladığımdın belki
Boşa gitmişliklerimi saklamıştım gözlerimde
Fotoğrafını santimiyle ezberlediğim vardı orada

Bir sonbahardı içim
Kışa vurmaya hazırdı denizim
Deniz sadece mavi mi olur?
Benimki kahverengiydi belki
Ya da koyulaşan bir güruh vaktiydi

Aynı günde bir yıl yaşamaktı
Sabahta ilkbaharı, öğlede yazı,ikindide sonbaharı
Akşamları geceye bağlayan vakitlerde kışı yaşadım
Ama en çok sonbahardı içim
Biraz aydınlık, biraz karanlıktı.

Bir tohumdum ben ellerinde
Sıcaklığını yuva bellemiş kimsesizdim
Gözyaşlarımda uyuduğum
Yokluğunda fotoğrafınla avunduğumdun

İstanbul gibiydin… Galata gibiydin…
Hatta gece ışıkları kapattığımda
Yıldızlarla süslü gökyüzümdün,
Özgürlüğümdün, nefesimdin
Safirdi senin gülüşün
O'nun gibi asil ancak kırılgandın
Kardelen gibiydin

Ama...Ama'sı yok işte bundan sonrası kesiyor nefesimi
İçimde tonlarca yükselen senfoniydi yalnızlığım
Kulakları sağır yapacak kadar yüksekti sessizliğim
Sessizdim
Yokluğunda sessizdim
Yok oldum da sessizim