Web Zaman Damgası

yalnızlığın öyküsü

Sessiz bir yalnızlık başlar
Hem de her satırında hüzün olan bir yalnızlık,
Karanlık okuturdu her harf kendini bu derinlikte
Ve şiirin son dizelerinde öyle fırtınalar kopardı ki…

Kendi kendine konuşur bu yüzden her günlüğüm,
Bugün ne yaşadıysam yarın hep aynı,
Aynı voltayı atıyorum,
Aynı sigarayı içiyorum,
Aynı duvarlara bakıyorum,

Dumura uğramış dağınık bir resim gibi duruyorum
Her gölgemin içinde,
Kan revan içinde her taraf sanki,
Yüzüm yaralı,
Gözlerim yaşlı bir baykuş gibi süzüyor kendini,
Kahkahalarım ruhunu teslim etmiş bir cesedin çan sesleri gibi yükseli
Cansız bir o kadar da silik.

II-
yalnızlık kuşatır bir şehri,
Alaturka bir gürültü kopar şarkılarında ,
Caddeleri de tıpkı benim gibi
Kimsesiz bakar sahillerine..

Bir kalabalık döner başımda
Kimse ıslatmaz,
Yağmur boca etmez kendini,
İspiyoncu kaldırımlar hep kendini tekrarlatır,
Döner ve keserler hep aynı,
Rüzgar hep aynı soğukluğunu bırakır,
Koyun gibi istiflenen bulutlar
Hep aynı pencereden göz kırpar,
Sanırsın ki şu yeryüzünü sallayan dünya dönmez,

Hep aynı kalırsın
Hep aynı yalnızlık….


15 mayıs 2019 izmir