Web Zaman Damgası

ÖLÜ ŞAİRİN GÜNCESİ...

Zaman, meftun bir düş’ün perde arkası:
Yakamozun da parıltısı g/öğün tetiklenen hüznü
Zaman boykot ederken ilahını sevdanın
İnsanlar yükümlü ve yüklü zambak misali.
Teftişe çıkan ömrün hulasa darbesi
Aşkın izafi ekseni
Bir dipçiğin kurbanı heceler
Kan damlayan bir imgeden daha alırken intikamını
Kör uçlu kalemli şair.

Yönerge, yetim düşlerin muhbiri
Satırları bozguna uğratan teranede saklı
Raporu ölümsüzlüğün
Ve bir fiske ile ihlal edilmiş temaşa.
Metazori bir terennümde infilak ederken
Şiir yüzlü kalemde
Aşkın adını şakıyan bülbülün resminde
Gülümseyen bir şehir adeta
Ne zamanki şiir düşse yollarına ve surlarına
Gizlendiği İstanbul’un yorgun sokakları.

Tınısında aşkı anadan üryan imgeler
Söğüt dalında hangi mevsimden kaldıysa saklı o asalet
Birden sona yakın bir ömür
Başı kayıp sonu hummalı
Bir rotada sömürülen sevdanın küllerinden doğan
Bir isyanla da yeşeren doğanın makbulü
Her öğreti.

Şimdi izafi bir nota peyda olacak
Derken sonlanacak evren
Tanrının buyurduğu üzere
Sıraya giren kaybolmuş asalet ve masumiyet
Yeniden doğacak şehrin üstüne.
Bir var bir yok dercesine
Şahit tutulası kalem de susacak ansızın.

Geç kapanan perdenin duası kime emanetse
Aşkı sallandıracak iblisin kahpe kurşunu
Körelen bir zihniyetle peyda olacak
Zemherilerin üşümüşlüğü çalarken kapıyı
Nedamet sonlanacak
Yüzü asık bir şiirden kalan geride
Belki de ölü şairin güncesi
Bir mersiye niyetine
Sunmuşken yüreğini altın tepside.