Web Zaman Damgası

ADAM

Bir çınar ağacının
Dev gövdesine
Yapışırcasına gizlenmiş,
Tutuyordu nefesini.

Issız parka
İyice çökmüştü,
Akşamın karanlığı.

Hafiften bir rüzgâr
Savuruyordu dalları.

Sanki
Çınar ağaçları,
Uzatıp başlarını
Öpecek gibiydiler bulutları.
Heybetleri koca parka yayılmış,
Tarih kokuyordu.

Nice insanlar gelip geçmiş,
Kaç insan gölgelenmişti
Koca çınar dalları altında.
Kim bilir,
Asırlar boyu
Nelere şahit olup
Sükût etmişlerdi,
Issiz parkta
Dev çınar ağaçları.

Adam,
Öylece bekledi biraz.
Acı hissetti boğazında,
Bastırmaktan hıçkırıklarını.

Avucunun içinde
Sımsıkı tuttuğu mendili kokladı.
Sanki
Kadınının kokusu
Hiç çıkmamıştı mendilden.

Ağlıyordu adam.
Umutsuz caresizlik icinde

Yerdeki kırılmış dallar,
Sararmış yapraklar,
Biraz daha hüzün kattı yüreğine
Bu sonbahar akşamında.

Kaç sene geçmişti
Sevdiği kadından ayrılalı?
Hiç hesap etmemişti…
Yaralı yüreğiyle,
Her günü
Bin yıl gibi yaşamamış mıydı onsuz?

Oysa
Az ilerisinde,
Tek başına
Bir bank köşesinde,
Üzgün, düşünceli
Oturuyordu sevdiği kadın.

Bir süre daha
Gizlice seyretti onu.

Adam,
“Ahh” dedi “sevdigim ahh!
Bir bilsen
Ne çok özledim seni.
Keşke
Söyleyebilsem yine
Sana olan sevgimi.

Koşup
“Buradayım,
Halâ seni seviyorum”
Dememek için,
Zor tutuyordu kendini.

Kadın,
Her sene aynı saatte
Bu parka gelir,
Saatlerce oturup giderdi.

Adam,
Sanki sözleşmiş gibi
Aynı saatlerde gelir,
Gizlice kadını seyrederdi.

Kadın
Uzaklaşıp giderken,
Adam
“Gitme! Gitme!” diye fısıldardı.

Kadın duyardı,
Görürdü aslında;
Dönmezdi,
Gururu el vermezdi.

Kadın
Mırıldanırdı giderken.
“Sevdiceğim,
Yıllar sonra bile
Unutamadığım adam.
Onca ilim irfan bildin,
Bir benim yüreğimi göremedin.
Dönemem asla geri.
Sana hatıra bıraktım
Üstünde adın yazan mendilimi.”

Fatma cicek