Web Zaman Damgası

KADIN

Yapayalnız bir kadın,
Bir sonbahar
Akşamına düştü.
Bir park köşesinde
Bakışları dalgın,
Hülyalıydı.
İri gözleri hüzün kokuyordu.

Çınar ağaçlarına
Takıldı gözleri.
Kim bilir
Kim bilir kaç vakit,
Kaç zaman
Öylece ayakta,
Bekçiydiler geceye
Ve sabaha.

Sonra,
İndirdi gözlerini
Kadın bir süre;
Yerdeki yaprakları seyretti
Derin derin...
Ha ağladı ha ağlayacak,
Bir dolu bulut geçer gibi yüzünden
Çattı biraz kaşlarını.
Belli ki tutuyordu gözyaşlarını…
Başını göğe çevirdi,
Sanki
Delip geçiyordu bakışları
Elinden tutmayan geceyi.

Mahzundu,
Omuzlarına çöktü
Bitmeyen yalnızlığı,
Bir şeyler mırıldandı
Kırık bir kalp ile
Dua edercesine.
Salıverdi gözyaşlarını…
Ne fark ederdi ağlasa!
Nasıl olsa
Silecekti yine
Gözyaşlarını yalnızlığı!
Sarıldı birden kendi bedenine
Yalnızlıktan üşürcesine.
Kalktı bank köşesinden,
Rüzgâr savurdu saçlarını
Bir de ten kokusunu.

Kadın uzaklaşıp giderken
Sanki meçhule doğru,
Geride bir mendil kaldı;
Üstünde isim yazılıydı.

Kadın dönmedi geri
Almadı mendilini...

Fatma Çiçek