Web Zaman Damgası

Garibanligi yoldaş edinen cani

“Öyle alçak bir kapıdır ki açlık, geçilmesi zorunlu oldu mu, insan ne denli büyükse, o kadar çok eğilir.” Victor Hugo


Darağacı sendin!
Boynuna takılan soğuk salıncağında
Jean Voljean
Ekmek çaldığında ,kürek cezasına çarptırılan
Şehrin kırık kaldırımlarında
Unutulmuş bir köpek yavrusu kadar aciz
Kimsesiz, yalınayak ve suskun


Hor görülen
Kırgınlığı, karanlığı peşi sıra sürükleyen
Suçlu ve ölüm kadar yakın
Verselerdi, ötenazi kadar hür hakkını
Azmazdı ağrıyan yanları

Garibanlığı yoldaş eden bir caniydi aslında!
Kime anlatabilirdi ki derdini
Kime?

Üç beş ekmeğe sarılı kokuşmuş ciğer
Kaptırır bir kurnaza uyanık geçinen
Sırtında iblisin eşekten ağır şeleğini
Çalmasa idi ihanet sarnıcı bir beste
Gitmese idi yareni,


Vay vay
Buda revamı mirim
En kralından olsa baklava
Bir onur bulmuşçasına
Tiksine tiksine yer miydi?
Zarar ziyan değildi tek düşündüğü
Yüzünün mor’a dönen haysiyeti


Garibanlığı Yoldaş Eden
Victor Hugo’nun Sefil’lerinde
Direnci kırılan hayat çizgisi bildirgesi
Gidişi gibi kimsesiz
Rengini bulamayan, yaprak gibi dağılan
Şairinse;
Satırlara keder yüklü şimşekler ekleme zamanı şimdi.

Jale KESKİN/iSKENDERUN

Pasif şiirlerimden