Web Zaman Damgası

KİMSEYE SÖYLEME

KİMSEYE SÖYLEME
Sen ne biçim insansın
kaç aydır geçip gidiyorsun önümden
bir defacık olsun bir şey demedin bana
biraz güldüğünü görürdüm kendi kendine
sigara dumanı arasında kaybolurken
seyre dalardım
ara sıra rastlardım sana
dönüp bakmazdın bile
gözün kayardı
bir daha bakma dercesine
çoğu kez
hiç konuşmazdın geçerdin yanımdan
kalabalıklardan hoşlanmaz
hep tenhalarda görürdüm seni tek başına
neden her şeyi terk ettin ?
dua ederdim
ey tanrım aydınlat bu adamın yolunu
arkasına bakmadan giden bu adamın yolunu
yoksa karanlıkta kaybolup gidecek
kurtar
hep bir yere yaklaşıp yaklaşıp geri çekilen bu adamı
ona sana bir şey demeye korkuyordum
sanki içinden bir şarkı söylüyordu
hep kendi kendini dinliyordu
merakım gittikçe şiddetleniyordu
bu adamı böyle
sararmış solmuş
sonbahar yaprağı gibi onu savuran rüzgar neydi?
katlanamıyordu bu dünyanın zorluklarını belli
yada korkunç bir acı içindeydi
sorsa da söylemeyeceğim der gibi bakıyordu bana
anladım
sonra bir kağıt parçası düşürdü yere
açtım okudum
“sen öldün gittin ama
nefesini yüzümde tutuyorum
tebessümünü aklımda
kızarmış yanaklarını
her gece öpüyorum
hep içimdesin” diye yazıyordu
koştum arkasından kağıt parçasını verdim ona
sanki sırrını düşürmüştü yere
kızgın kızgın bakıp bana
-sakın kimseye söyleme!..

Yusuf Yılmaz