Web Zaman Damgası

Y/AMA...

Y/ama dediğim gün öğrendim adımın anlamını.
Üzünç bir vesile idi
İçimdeki aymazlığın tantanasına sığdırdığım gözyaşı.
Sev, demişti Tanrı usulca:
Artık yaşım kaçsa övündüm içimdeki
Kuşlarla.

Her öğün sevgi vardı tabağımda:
Teyakkuzda duran bir illet kimince;
Sevip sarmalayan kimse
Onur duydum aslında
Farkına varmayı değil
Fark edilmeyi medet umdum:
Öncemde yoktu böylesi devasa y/amalar
Aslıma döndüm her daim
Aklımla alıp veremediğim
Bir de boca ettiğim sevgim.

Sabrımı sınayan hep insandı;
Sabrı verense Tanrı.
Evrenin de bir ikramı
İçimdeki çatlak peri.

Sorularımın muhatabı yoktu
Ne de olsa cevabı yoktu varlığımın
Ne amaca hizmet ettiğimin de bilincinde
Olmadığım ve kimince
Kuyruk acısı
Artık arkamdan kim ise
Kuyumu kazan.
Sonlanmalıydım aklımca
Sonramı güncelledim hayallerimle.
Yoktum bir zamanlar
Belki kuru bir ot dört duvar arasında
Sararan ümitlerimi de sonlandıran.

Hadiselerin haddi hesabı yoktu
Devasa nöbetlerde
Uykuyla aram ne zaman bozuksa
Öğütüldüm değirmende
Aklı evvel hayallerimde
Uçan üç beş kuşla sırdaş
Mızrabı mıydım da hayatın,
Mütemadiyen farklı yollara sapan?

Bir rutin dillenen:
Gazapla dolu yeryüzü
Aşkın afakında her nedense gözyaşı.
Sivri dilleriyle mahşerimi yarattılar
Tarattılar da mabedimi
Gözlerimin önümde:
Dalkavuk hezeyanlar
Kim ise birbirini ihbar eden,
Çatık kaşların asasında
Atıl bir yürektim hepi topu.

Kıyama duran manifestomda
Yürek yiyen şiirler kadar yüreksiz değildim işin aslı:
Detaylarda yaşadığım kadar
Resmin hiçbir karesinde saf tutmayan
O solgun ışık
Her nasılsa içimdeki kıvançla
Kabaran göğsümde uyuttuğum mazim:
Ne çok şarapnel saplandı da
Bırakmadım elden ümidi:
Gün yarılandı, devrildi gök kubbe;
Hayat soyutladı beni imge imge:
Şiirler kadar yalnız;
Varlık dediğin katıksız gözyaşı;
Sus’lara gebe her gece;
Oyaladığım kadar avuttuğum mevsim:
İçinde ölüp ölüp dirildiğim
Suskun nefsime düşmandı umudum
Yasakların öbeğinde
Sancılı bir fani.

Yer gök bir araya gelse de…
Gelmedi gelemezdi hangi kaçak düşse
Yeniden konup başucuma
Uyumayı denedim ömür boyu
Lakin gözlerimde hep yaşlar engel oldu
Uykudan uyandığım hangi asırsa
Heba oldu tüm hayallerim;
İzdihamda ölmeyi dileyen bir Tanrı adeta
Şehrin silik ruhu
Solmayı unutan bir çiçektim;
İçimde doğan güneşin pervazında
İllet bir hece;
Yan yana gelmeyi dilediği o melun hadise:
Yoktum ben asla da var olmayı dilemeyen
Dinçliğim hiçliğimdendi
İçimde açan kanıksanası hoyrat bir pencere;
Gerisi de geldi bir şekilde:
Yeniden doğduğumda
Elbet gelecekti de bu hikâyenin ertesi.