Web Zaman Damgası

HERKESİN HİÇ KİMSESİ...

G/öğün tanıklığında tutuklu bir meltem olma
Özrümü sunuyorum Tanrıya:
Hicazı olmayan yansımasında
Kuş kondurduğum düşlerimden sarkan
Söz altı torbaları.

Kaşıkladığım mevsimi süsledim tarçın ile:
İçimin eşrafında yandı gemilerim
Kitap niyetine ısmarladığım mevsimi
Göndermeyi unuttu rüzgâr:
Adımla yettim ben düzene
Adımladım madem her öğün arası düş’ü
Bir kıyımda ve tek çekimde harcadılar hayallerimi.

Dengi olmayan bir şiirdim kimi gün
Hüznü öğüten sefil düş’ün
En kâfir yansımasaydım
Tahliye ettiğim hangi yaramsa
Sevgiyi kundakladı kimi ne çok kumpasıyla.
Aşkı hâkim kılan tutanaklara
Geçti ismim:
Ne sivriydim ne dişi;
Ne etken ne edilgen
Yarım ağız severken hayatı
Bir düş’e düştü yolum
Zemherilerde uyumayı hep sevmiştim.
Tarifesi olmayan bir acıyı da sonlandırdım kendimce;
Düş sihirbazı yüreğimin en açık ara farkla
Sevdiği çok mu belliydi sizce?

Unutulduğum kadar unutmadığım
Sözcükleri damıttım buğday değirmeninde
Yonttum her sivri düş’ü
Kıblenin izini sürdüm tüm gücümle.
Tartaklanan hayallerim oyuna geldi
Kerem benzeri gölgeleri hep çaldılar
Aklına uydum düşbaz gezegenin
Savurdum savrulduğuma inat
Savundum tüm gizemi
Aklıma biat bir bir öğürdüm tutsak kelimeleri
Sildi süpürdü ahkâmlar
Kalan son kırıntıları.

Yenik düştüğümün izini süren
Sakil gölgemle oturup hoşbeş edenler de olmadı:
Olmadık gezegenlerde çadır kurmuştum
Aklımı satıp gönlümü uyuşturmuştum bir şiir vakti.
Hezeyan nöbetlerine merhem oldu her bir hece;
Hecelediğim değil kekelediğim nasıl da belliydi
Aşk dilinde bir mısra olmayı diledim Tanrıdan:
Geri çevirmedi kulunu, son bir şans verdi ezelden.

Kayıtların tümünü sildim
Yeni baştan hikâyeler uydurdum;
Kılığına girmedim kimsenin
Herkesin hiç kimsesi olmayı hep yeğledim.
Kanadığım da yalandı kandığımda
Serlerimi yığmıştım aşkın gazabına
Bir de irkildiğim dinginliğe rahmet okurken gece
Esefle yıkadım yüzümü
Terime bandım her bir heceyi
Kanıksadığım değildi kardığım;
Sevilmek idi belki de yerin göğün maruzatı.

Çemberin yayıydım;
Aşkın da ambarı gönül otağım;
Sehven sevdiğimi bilmedi hiç kimse.
Nazire eden üç beş yetimin başını okşadım
Tanrının ellerinde çağladım:
Tüten isi geceye uğurladım
Umurunda olmasa da kimse’nin
Herkesi olmak düşümdü:

Düşündüğüm kadar düşlerim de tek gerçek.
Ah’ları mimleyen hangi beynamaz kestiyse yolumu
Yoldan çıkmak değildi ki hadise.
Uğurladığım kadar uğurlanmadığım
Nazarında ömrün zerre hitabımla
Serildiğim mahzende yattım
Bir batında doğan şiirlerimle süzüldüm
Günbegün;
İfrata kaçan sevgimi mimlemeseydi keşke hiç kimse.