Web Zaman Damgası

Düşüş

gözlerimizde büyüyen direnmekse yaşamak
uçurumlarında
verip el ele
omuz omuza
aynı düşün,
ağzında kurmak ütopyamızı!

inancın dalları çatırdayıp kırıldığında
içten kanayan dağların göğ(s)ünde yanan kızıl ufuğun aşkı için!
gecede dağılan külleri sonsuza kadar günahkar!
ve
dünün bugüne kıyağı bir darın ağında ölmek...

hiç nefes almamış gibi kayan bir yıldızla özdeşleşip
karanlığa gömülmenin zulmüdür, tek gerçek...
susanların çığlığı kadar içli!

toprakla harmanlanmış bedenlerin
mezar taşına kazılan künyeleri kadar okunmayan
içimizin yaralarına ne sürsek nafile!

boyanmış yüzlerden akan renkler ne kadar sıradansa, birbirine benzeyen sözler de absürt!
kitlelerin tekeline alınmamış ne varsa, bakirlikle kutsayıp koruduğumuz, umut diye sarınıp ısındığımız!

dilini, dinini, ırkını yüceltirken,
her milletin kendi kahramanlarını ölümsüzleştirdiğini!
kandan beslenen vampirlerin bıraktığı izlerin üzerinden hâlâ yüründüğünü!

kendimize sakladığımız gerçeklerle şah'ın devrilemiyeceğini
büyük balıkların midesine indiğinde yavru balıklar
doğanın azizliğinden ziyade
düzenin piçliğinden olduğunu
kör eğe gibi hayata bilendiğimizde bilirdik!

uçurum ağzında duruşumuz
bir gelincik kadar narin, asi
rüzgarın acımasız kollarına mor lekeler bırakarak kıpkızıl göçümüz..

bir tek umutları diri tutan karanfiller ağlar arkamızdan
Deniz'leri anımsatarak...



sude nur haylazca