Web Zaman Damgası

Düşüş

gözlerimizde büyüyen yaşam,
denen uçurumla verip omuz omuza
bir düşün ağzından ütopyamıza düşüş...

inancın dalları çatırdayıp kırıldığında!
içten, samimi, kanayan dünün
bugüne kıyağıydı
bir darın ağında ölüme öykünmek...

hiç nefes almamış gibi
kayan bir yıldızla özdeşleşip
karanlığa gömülmenin zulmü...
susanların çığlığı kadar içli!

toprakla harmanlanmış bedenlerin
mezar taşına kazılan künyesi kadar okunmayan
içimizin yaralarına ne sürsek nafile...

boyanmış yüzlerin akıttığı renkler ne kadar sıradansa,
birbirine benzeyen sözler kadar absürt
insanların tekeline alınmamış ne varsa
bakirlikle kutsayıp koruduğumuz, sarınıp ısındığımız!

dili, dini, ırkı yüceltirken
kandan beslenen vampirlerin
bıraktığı izlerin üzerinden hâlâ yüründüğünü
ve ölümzüzleştirdiğini her milletin kendi kahramanlarını...


kendimize sakladığımız gerçeklerle
şahın devrilemiyeceğini,
büyük balıkların küçük balıkları midesine indirdiğinde
doğa kanunundan çok düzenin piçliği olduğunu
böylece kör eğe gibi hayata bilendiğimizi bilenlerdik!

uçurum ağzında duruşumuz bir gelincik kadar narin ve asi
rüzgarın acımasız kollarına mor lekeler bırakarak
göçümüz kıpkırmızı...
bir tek umutları diri tutan karanfiller ağlar arkamızdan
Deniz'leri anımsatarak...


sude nur haylazca