Web Zaman Damgası

bir kadının mektubu

I.....


Yalnızlığına gömülmüş sevdaları,
Nice hüzünleri saklamış,
Uzun saçlarına adaklar dolamış,
Ve bir gün ortaya çıkar diye
Senelerce beklemiş,
Bilinmeyen bir kadının mektubunu
Taşır bütün şehirler..

Şimdi hangi kaldırımın parke taşlarına bassam
Anılar çarpar gözlerime,
Bulutlanan sisler dolaşır,
Bütün uzuvlarımda..
Ve sonra dökülür bütün yağmurlar
Islanır bütün umutlarım,
Başım yine de dik
Bata çıka giderim..

II....

Bir kadın tanıdım
Gözlerine hayatın renklerini boyamış,
Siyah,gri,beyaz derken
Denizin mavisi
Yani ölümün rengi kuşanmış
Bir de elinde mavi bir tespih
İmamesi kıbleyi göstermeyen
Mavi bir tespih
Yine de dik yürümüş,
Bütün dağları aşmış,
Bütün korkuları mezara gömmüş
Tespihi de kırıp siyaha boyamış..

O günden sonra her şehirde
Kana bulanmış kaldırımlar
Her gün onlarca ceset ve onlarca ölüm..

Bir kadın tanıdım
Umutlarını hep cesetlerde arayan
Her ölümün ardından biraz daha umutlanan
Bir kadının mektubunu okudum.

9 Kasım 2018 İzmir