Web Zaman Damgası

sen uyurken..

ben,
düş bozumu gecelerde
umutlarıma merhem
kelimeler arıyordum
sahrama yanaşıyordu
o biliindik sözler
vaha
alt dudağının ıslağınla
mühürlediğın
ve daldığın
derin boşluklara
saklanıyordu.

sen uyurken...

kum
alabildiğine
kum
savruldu
köz/köz...
yanarken bebekleri
g-özlerimin
böyle başlıyordu
icinden deniz geçen
şehirlerde büyüyen bir
çocuğun hikayesi.

hatırlıyorum
deniz kasabalarında
balık kokusuna karışan
avuçlarında
izler biriktiriyordu.
hasret.
diye söz düşüyordu içinde
cana geliyordu
sevda.

sen uyurken,

şimdi
neresinden baksam
hep
sapanı gerilmiş bir taş
ha çarptı yüreğime
ha çarpacak...

eksik sözler
eksik susuşlar
ve susayışlar
çatlak dudaklarından
sızıyor
ve gözden dile süzülüyordu
eriyen mumdu
içimde sabırla bilen ki

sabrı biledikçe
adımlarında.
göçe uzanan yol.

büyükçe hasret
merakla ve telaşla
atan yurekler..

şimdi neresini sarsam
ağrılar içinde
topuğun çatlağı.

iniyor diyorsun.
iniyor göklerden de
sözler işte
böyle büyüyor
ve bürünüyor
ete kemiğe.

ya da
düşüp içine
çölün
sende gömülüyorsun
kum kum
denizin içine çekip
durduğu
dalgaları ile
kıyılarında...

bana düşen ise
iz toplamak oluyor
mısra aralarında.
adını hatırlamak
sonra
deniz kabukları ile
duyulan sesler
fısıldarken kulaklarıma.
çözemediğim düşlerimi
düğüm düğüm
atıyorum üstüne.
sen uyurken....



(...)