Web Zaman Damgası

Söz Vermiştim Kendime

Baba evinden çıkıp,atandım uzak yere.
Sarp kayalık yolları,birleştiren bel oldum
İlim irfan peşinden hırsla çıktım sefere.
Körpecik beyinleri,yıkayan bir sel oldum.

Aklımda tek şey vardı,bölücülükle savaş .
Küçük büyük farketmez,ihtiyar olsa da yaş.
Söz vermiştim kendime,haydi bu engeli aş.
Irmakta boğulana,kurtarıcı sal oldum .

Eğitim ve öğretim,bundan sonra gelirdi.
Öğrenince doğruyu iyilikler dilerdi.
Kafasında yer eden kötülüğü silerdi.
Sanki ahrazdı hepsi,konuşan bir dil oldum.

Türkçe bilen öğrencim,ne yazık ki çok azdı.
Öğrettim yavaş yavaş,bu ne güzel bir hazdı.
Memo büyük uğraşla kompozisyonlar yazdı.
Korkarak bakarlardı,sonunda yağ bal oldum.

Okula geç gelirdi, öğrenci kara kışta.
Yollar çamur olunca zor yürürdü yokuşta.
Perişandı halleri, anlardım ilk bakışta.
Kollarımla sararak üşüyene şal oldum.

Aileden evlatlar ,ilgi şefkat görmemiş.
Okşayarak kızının saçlarını örmemiş.
İçindeki cevheri , önlerine sermemiş.
Acınacak mazluma tutunacak dal oldum.

Kız çocuklar evlerde horlanıp cahil kalmış.
İrdelenmiş her yerde yanlış bilgiler almış.
Okul çağı gelince, baba tarlaya salmış.
Sevgi ile yaklaşıp onlarla hem hal oldum

Birlik ve barış için nasıl zorluklar aştım.
Tonya’da laz uşağı,Erzurum’da dadaştım.
Komşunun kürt kızıyla can ciğer arkadaştım.
Yönünü şaşırana, ışık tutan yol oldum.


Ülkü Ahıska