Web Zaman Damgası

eski şarkı

bu ne serkeş ayıklık
ama ip bağlamış beline
suda tarih öncesi bir çocuk
konuşuyor kendi kendine
gittikçe kıvrılan saçlarıyla kavgalı
patika başlarında eflatun
şehrin tenhalarında mecnun
şikayet ediyor ressamını
iki milyon yıllık tarihine

alıngan bir köledir mutsuzluğum
sultanlara ulufe dağıtır
hepsi tamam geldiğinde
eksik bir şey varmış gibi yine de
her gün özlemişim birini
her gün bir cinayet işlemişim
gazetelerde yanlış yazılmış ismim
beni köksüz ağaçlara sürmüşler
ağaçta geçmiş fırtınaların gölgeleri
ağaçta yeniler sarhoş birer fil
ağaçta eskiyenlerin kalabalık ağızları

ben ki çok öğrendim ama çok da unuttum
bir zaman böyle mavi bir şarkı için
böyle tuzlu bir dilek tuttum
ama hepsi tamam geldiğinde
yitmişti o ilk heves
tadı yoktu yemişin
sonu yoktu bu kör koşunun
ve bu susuz yolculuk
bir yere varmak için değildi elbet

ölüm bin yıllık şarkıdan adımı çağırır
bir cenk minyatüründen el eder
ölüm yaralarımıza iyi gelecek
biz böyle bildik böyle inandık
alelacele tanrıya benzettik onu
ellerini istemeye geldiğimde kol kolaydık
tüm bunlardan feragat edeceğim
bir yol diledim
ama sonunda bir gömü buldum
tüm gözler üstümdeydi
yanı başımda donmuş bir nehir vardı
köprüde iki yüz bin adım
ve gözlerimi kapadım
dedim ki bir gömü buldum
kaybolmam artık

geçmiş ölmüş olamaz
ölüler böyle içten çağıramaz
sen ki bin yıllık şarkıdan adımı çağırdın
“haydi gidelim artık”
kendimize göre bir uyku bulalım
ve usulünce uyuyalım
çağ değişince kelimeler de değişti elbet
tarihin ekmek ve su dağıttığı sahnede
ellerimi ölesiye uzatmama rağmen
unutuldum
meyvesizliğin ikindi vaktinde
elinden masal dinlemeye geldim
kış günüydü bütün kapılar kapalıydı
koşup eski şarkıya tutundum.