Web Zaman Damgası

BİR ŞEHİR HİKAYESİ

Bu şehir dar geliyor nefes alamıyorum
Nereye baksam bela her köşe anı dolu
Benliğimi kaybettim artık bulamıyorum
Gittiğim yol değil mi gönül yıkanı dolu
Soframda tuzum eksik tatsız tuzsuz yiyorum
Tüm olan bitenlere başımı eğiyorum.

Bu şehir sokak sokak üstüme dökülüyor
Gözden yaşlarım değil cerahat sökülüyor.



Arkamda dağlar yok ki sırtımı dayayayım
Bir küçük serçeyim ben uzağa uçamadım
Korku peşime düşmüş ben nasıl uyuyayım
Akşam sefası olup akşamdan açamadım
Deli gibi çarpıyor yüreğim ellerimde
Kimler isyan etmez ki olsa benim yerimde.

Bu şehir yıldızlarla yıkanır gün batınca
Hayaller dile gelir gece şehre yatınca.



Mutluluk bu şehirde üstü açık bir çocuk
Üşüdükçe titriyor sarılacak kimse yok
Karanlık yorgan olup üstü örtse az buçuk
Rüzgar olup üstünü açacak yürekler çok
Hangi yana el atsam elim soluma düşer
Dertlerim yuvarlanır gelir yoluma düşer.

Bu şehir rüyalarda ince yağmura döner
Islandıkça duygular yürekte sevda söner.



Gidemem hiç bir yere enkazlara basarak
Boyun bükük bel bükük kabulleniş inkarda
Sevda son nefesinde bakışları asarak
Talih gülmedi bir kez gönlüm hep inkisarda
Gücendim hayatıma yalancıktan gülemem
Sorumluluklarım var istesem de ölemem.

Bu şehir sinsi sinsi gülüyor olanlara
Bu şehir mezar oldu geride kalanlara.




Ayvazım DENİZ