Web Zaman Damgası

YÜREKLER FERYAT EDİYOR

Karanlık bir boş oda da sıkışmıştı gövdem,
Rehin vermiştim özlemlerimi,
Kiralamıştım içimdeki sıkıntılarımı,
Külliyen yalan bir hayattan arta kalan zamanlarda,
Ben, davacı oldum insanlardan...

Şimdi içimi saran alevler,
Yıkıntıların varisi gönüller,
Kırılan umutların dallarından fışkıran gözyaşları,
Hiç dinmiyor be sevgili...

Yürekler feryat ediyor,
Geceler; ruhları düşlerle besliyor,
Sevenlerin sözlerine artık itaat edilmiyor,
Yürekler hep titrek bırakılıyor,
Sevginin sözleri bile köreltiliyor...

Neden?
İnsanlar, dili yanmadıkça inatlarından vazgeçmezler?
Ve kendilerini kanıtlama peşine giderler,
Sonra, hiç umulmadık bir anda,
Tepe aşağı düşerler,
Hayatlarına kara bir leke düşerken,
Bedenlerini kalıcı korkular basar,
Hüzün, ömür boyu hanelerini kaplar,
Ebediyete kadar hiç bir sokakta
Başlarını kaldıramazlar,
İşte itaatsizliğin ağır sancıları
Artık, üşümesin asil yürekli insanlar...

Mehmet Öksüz/ Eflatuni Mısralar