Web Zaman Damgası

Ayrılık Melankolisi

Yorgundun, ama dimdik durmaya çalıştın,
Ayrılık vakti geliyordu yavaştan. Hey haaat!
Yaklaştıkça yaklaştı vuslat, kaçınılmaz bir hakikat
Hüzünleri ,sevinçleri bir arada yaşarken
Ağır basmaya başladı ayrılık, buruk bir şekilde
Hayat devam ediyordu, hazandı o an,ayrılık vaktiydi
Ama bu ne son olacaktı, ne de ilk; o mâlumdu,belliydi.

Derken,çantalar konuldu bagaja yavaşça
Hasıl oldu gerginlik ;yüzlerde, morallerde.
Gelmelerle ve ilk karşılaşmalarla yaşanan mutluluktan,
Hasreti sona erdirecen o ilk gülüşlerden, neşeden
Uzaklaştı her biri, aheste ve nazlıca.

“Oğlum” dedi baba, buruk ve içten bir sesle.
Yine geleceğiz, belki sen daha önce gelirsin he,…
Bunları söylerken de bakışları bende,düşünceleri derinlereydi.
İçinden aktı o an ılıkça bir ağıt, ama bozuntuya da vermemişti.
Hazırdı ağlamaya herkes, bir dokunmak kalmıştı.

Vedalaştı , sarıldı; o an kırgın,üzgündü.
Kalakaldı geride, koca evde o yine
Gidenlerse mahsundu, moraller bozulmuştu.
Duramadı baba, indi arabadan yeniden;
Sarıldı, bir daha, bir daha, sanki durmuştu zaman.

Kafile hareket etti,, yavaş ve gönülsüzce,
Yön verildi araca, gidiş istikâmetine
Bitmedi, bitemedi veda, bakışmalar sürmüştü, köşeyi dönene dek
Bir adım bile atamadı evlat; geride ve öylece.
Donakaldı duygular;diller lâl,tenler hissiz,gözler nemli,…
Akarken yaşlar yanaklardan, manzara kasavetli.

Terk edilen ufak bir çocuğun edasıyla,
Açıldı ayakları oğlun ve biraz da gergince,
Kenetlenmişti kolları,…üzgün ve de sessizce.
N e acı bir andı o, kazındı zihinlere,
Kor düştü talihsizce, babanın yüreğine.
Dönemediler, durmadılar, hayat bent oldu önde,
O kara sıfatıyla ezmişti onları yine,
Hoyratça koparmıştı, sevenleri bir kere…

Bomboş kalmıştı birden, hayat akıyor derinden
Cıvıltı, gürültü, o hengamelerin ardından
Enkaz gibi, savrulmuştu ve yine çaresiz,
Henüz on dokuzundaydı o, tecrübesiz ve yalnız…

Ama benim oğlumdu, tebessümlü,nazik ve güleryüzlüydü
Bilirdi hayatın elbet, şu hoyratça yüzünü,
Umutluydu, kararlıydı, emindi, bu öykünün sonundan,
Tatmalıydı bir kere yalnızlığı her insan,

Açıldı mesafeler, kalanların ardından,
Döküldü türküler dilden, iç yakarak usuldan,
Dağlar eridi bir bir, dolambaçlı bu yolda
Anlıyor sevmeyi de yitirmeyi de insan.
Mesafelere rağmen, umut etmeli özden
Sevgilerse depreşsin ,coşkulu ve yürekten.

Oğuzhan KÜLTE