Web Zaman Damgası

HUZURU KİM ÖLDÜRDÜ

Çığlık çığlığa kuşlar geçerdi akşamları,
güneş batarken nöbeti sen devralırdın,
karanlıkta çocuklar korkmasın diye…
Hayran, hayran baktığımda;
kalırdı yüzünde mahcup bir gülüşün izi,
benim gönlümde ise ince bir sızı…


İşte biz,
böyle mahallelerde büyüdük...
Sakin, mütevazı insanlar yaşardı mahallemizde.
Neşeler paylaşılırdı,
acılar paylaşılırdı,
ekmekler paylaşılırdı,
aç kalma korkusu yoktu; komşular varken…


Sen çıkagelirdin güneş batarken,
göz ucuyla süzerdim gül yüzünü,
karşılıksız bırakmazdın sen de…
Hayat ne kadarda güzeldi,
hele ki senin olduğun yerde…


Evimizde, barkımızda,
hasılı huzur vardı mahallemizde…
Kuş sesleri çocuk seslerine karışırdı,
güven duyduğumuz parkımızda.


Arka sokaklarda çocuk sesleri duyulurdu
gece yarılarına kadar.
Herkes emindi komşusundan,
herkes birbirini koruyup kollardı,
samimi dostluk, kardeşlik vardı…


Işıklar sönünce sükûnet sarardı her yeri;
kilit üstüne kilit vurulmazdı kapılara,
çalınma korkusu nedir, bilinmezdi.
Gani gönüllüydü insanlar,
aynı zamanda dürüst...
Öyle kapı ardında plânlar dönmezdi.


İşte ne olduysa,
sen gittikten sonra oldu.
Şimdi hiçbir şey eskisi gibi değil.
Güven, itimat, sadakat lügatlerde kaldı.
Her şeyin suçlusu sensin!
Huzuru peşine takıp götürdün;
hem beni, hem de dostlukları öldürdün.


Sabri Koca