Web Zaman Damgası

İki Kangren Şiir

Hiç kimse görmese'de, ben şahidim
Yıldızlar sana gülümserdi geceleri
Sabah olunca… Şehrin bütün kuşları
yüzünün avlusuna su içmeye inerdi

Önceleri, uzaktan görürdüm seni
Fyrigyalı prensesler gibi belirir'din üniversitenin kapısında
İnerdin son model tahtından
Gözlerinde, Yedi Göllerin yedi rengi
Affedilmez bir kusurdu!
Gözlerine biraz uzunca bakmak
Hiçbir silah, mermi diye namlusuna süremezdi seni

Ateşle barutun sevişmesiydin!

Kim bilebilirdi, kulpu kırılmış bir amforanın bizi tanıştıracağını
Sıcacık bir [ italik ]merhaba[ /italik ] ile, Hacettepe denilen puslu gezegene
bir gök kuşağı açacağını…

Şehrin gürültüsünden ve ateşe kesmiş bir ağustos sıcağından kaçıp sığındığımız'da
o öğrenci evinin ıssızlığına…
Döke saça, acemi hırsızlar gibi yağmaladık aşkı
Ateş tünellerinden geçtik!
Gömü bulmuş gibi saldırdık tenlerimize
Diş dişe…
Et ete…

Ellerin vardı; kız oğlan kız ellerin!
Lahit bir kayaya çivi yazısı yazar gibi yüreğime ayrılığı kazıyan ellerin
Orman kuytusu serinliğine ve sırtındaki kedi patisi benlere
daha doymadan… Kalbimi göğsümden söküp alırken
böğürtlen toplamış gibi kana boyanan ellerin!

Çok sonra söyledin ama…
Ben o gün; [ italik ]-kalamam, gitmem lazım [ /italik ]dediğinde anlamıştım
karanlık pusuların seni gizlendiğini…
Anlamıştım imkansız'lığımızı

Şimdi… Kitap arasında kurumuş güller gibiyiz
Dokunsalar, çıt diye kırılırız
Yarım kalmış, iki kangren şiir’iz!
Yazıldıkça acırız…
Yazıldıkça kanarız…

Bir uçurumun, iki ayrı yakasıyız
Hep birbirimize bakarız ama...
Kavuşamayız!



[ italik ]