Web Zaman Damgası

MEDVİNA -II-

uyandığımda yorgun uykulardan,
hep hançer kesiğiydi
içim Medvinam.
senin,
bakışlarımı kovalayan
müfreze gözlerin vardı;
benim gözlerim,
yaralı,tedirgin,çaresizdi
gözlerine yakalanmaktan
kaçan,
kaçtıkça da çırpınan!

ve elimde olmadan
sesinin yankısına takılırdı
dilimdeki tüm heceler.
kurduğum her cümlemin
sonu yalnızca senin adındı.

sen,Medvina!
sürgünde özlenen
sıladaki duman kokusuydun.
nehir kıyılarında
ateşin etrafında söylenen
en güzel türkü kadar sıcak.
benimse
kangrene dönmüş
bekleyişlerim vardı;
akan o nehirlere bakarken
sıcaklığının hayaliyle
avunup ısınacak.

senin ey kadınım,
gelişini müjdelesin baharlar
yeter ki bir kere gel.
O zaman bir eşsiz
bayram telaşı olur
içimdeki sensiz yorgunun.
gülüşünde saklanayım
elleri üşümüş
öksüz bir çocuk gibi
ve bir daha
bulamasınlar izimi.
senin yüreğinde
bir atış da ben olayım
o zaman
bir soluk mühletince
öpeyim nefesini!

ama gel gör ki
hayaller Medvinam
hayal kaldıkça
kazırlar hayatın mezarını
tırnaklarıyla
ve benim sensizlikten
karalanmış
bir satırlık hayatımın
neresini anlatabilirim sana!