Web Zaman Damgası

Yer ağlıyor gök ağlıyor 2

Vahşi artık mahsun bir sahabi
Adının arkasında radıyallahu anha
Saklandı direklerin arkasına
Görünmemek için Kainatın Sultanına
Kimi zaman gözyaşlarını ceyhun etti
Akıttı yanaklarından aşağıya
Kimi zaman bekledi bir nazar
Bir göz göze bakış daveti alma umuduyla
Ama..
Olmadı..
Hiçbir zaman bu olmadı!
Kainatın Sultanıyla bir an dahi olsa
O an bir saniye bile olsa o mutluluğu yaşayamadı
Canlar sunulan Kainatın Sultanıyla göz göze gelemedi..
O yürek buna nasıl dayandı?
O teveccühe nail olamamak
Tıpkı yağan yağmurun altında ıslanamamak
Çöl sıcağında kavrulmak gibiydi
Acılar kalbini delip geçerdi
Attığı mızrak gibi
Vicdanını paramparça ederdi..
Bu hüznün adı
Gurbetti..hasretti..çileydi..dertti..kederdi..
Vahşi hep mahsundu, hep boynu bükük gezerdi..
Sanki tecrit edilmişti doğan güneşin ışığından
Karanlık gecelerde dolunayın nûrundan..
Günler geçti..
Izdırabın deminde aylar yıllar geçti..
Ve
Efendimiz ötelerden dâvet aldı
Bıraktı Vahşi’yi ve ebediyete irtikal etti
Vahşi boynu bükük..
Vahşi perişan..
Aradı her yerde Kainatın Sultanının bir bakışını
Nazarını izini aşkını sevgisini
Yoluna kurbandı..
Bir yolu olmalıydı
Bir fïrsat yakalamalıydı..
O acı mağlubiyeti bir galibiyetle örtmeliydi
Kararan gecelerini gün ışığıyla değiştirmeliydi..
Ve..
Bir fırsat yaklaşıyordu
Efendimizin uzaklardan Medine ye yaklaştığı gibi
Karanlıkları boğduğu gibi..
Museylemet ul Kezzab’ Yalancı peygamber ’
Oldu Hz Ebubekir’e imtihan
Mücadele çetindi boğulmalıydı küffarân
Vahşi bu fırsatı kaçırmadı ve..
Hz.Hamza'yı vurduğu mızrağıyla oldu İslama derman
Kahinlerden haber alan Müzeylemetül Kezzab'ì
Demir parmaklıklarla çevrili yatağında
Öldürmeye kararlıydı ve mızrağını sapladı
Bogdu küfrü muzaffer çıktı bu savaştan
Kaldırdı kafasını ve dedi
Sultanım!
Ey Kainatın Efendisi!
Yaktım ben senin ciğerini
Seni tanıdığımdan beri yandı benim ciğerim de
Nedâmetimle kavruldu durdu yüreğim
Paramparça oldu kalbim
Nolur nolur söyle!
Benden razı mısın şimdi?
Belki de baktı Efendimiz O'nun gözlerine şefkatli bir şekilde
Ve muradına erdi Vahşi de..
Vahşi sahabenin en düşük mertebeli sahabesi
Ey Abdulkâdir Geylani hz'lerinin
'Atının burnunun ucundaki toz bile olamam' dediği sahabi
Büyük bir imtihandı seninkisi
Bu dünyada O'ndan ayrı kalmaya dayanmak azapken
Sen bu azabı tattın yaşarken
Mevkin en altta kalsa da
Sen sahabe olmakla şereflendin
Ama mahsun bir mümindin ve de mahsun gittin..
Ama eminim ki razı oldu Efendimiz senden
Razı oldu küffarla olan mücedelenden..
Rabbim de razı olsun senden ve bütün sahebe i kirâm Efendilerimizden..