"İNSANIN SERENCAMI" isimli şiir 10.5.2018 20:50:58 Edebiyatdefteri.com Web Zamanında Edebiyatdefteri.com Sunucularına Yüklenmiş/Güncellenmiştir.
Edebiyatdefteri.com sunucularına yüklenen veya güncellenen şiirler web zaman damgası ile işaretlenir. Web zaman damgası ile işaretlenen şiirleri sertifika zamanında yer alan bilgilere göre doğruluğunu taahhüt eder.
Detaylı Bilgi İçin Tıklayın.
İnsan bu ihtiyacı dağılmış tüm dünyaya, Küçücük bahçesinde; özlem duyar cennete. Nasibe göz kırparak, dalar gider hülyaya, Gönül aşkı bulunca; aldırmıyor mihnete.
Ten’dir maddi binası, kalbin yönü manadır, Beslenmesi gerekir, her damla meşk canadır. Mide gıda ister de; iman kalpten yanadır, Miski Ceylanda bulan, sığdırmaz ki nispete.
İnsanoğlu çabalar, açar gider arayı, Sağlığını kaybeder! Sonra döker parayı. İşte o an göz görmez, ne köşkü ne sarayı, Gün gelir de yaşlanır! Ah eder o servete.
Rabbim İhsan edici, aciz insan işleyen, Sayısız nimetlerle, kâinatı süsleyen. Kara taşın içinde karıncayı besleyen Zenginliktir kanaat, yüz çevir muhannete.
Sırtındaki ağır yük dağların almadığı, Gizli hiçbir yönü yok; Rabbimin bilmediği. Kâinatı çözmede yoz kalır dalmadığı. Dua arşa yükselir; boyun eğer heybete.
İnsan bedende acı, ruhunda elem duyar, Baht yeline kapılır âlem rengine uyar, Yedisinde ne ise; yetmişinde o miyar. Düşe kalka yürür de; aldırmaz ki töhmete.
Mehmet Demirel 07.05.2018
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.